Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 101]

Verzen
van Jan H. Eekhout.

Ze is den avond toegegaan,
de zuivre heemlen zagen 't aan.

Ze hield heur kostbaarste bezit
in bei heur handen wonderwit.

Ze voerde in d'oogen simpelrein
der fijne sterren fijnen schijn.

Ze is den avond toegegaan
door 't zoete licht der vroege maan.

Veel waatren lagen roereloos,
de weien vlakten wijd en broos.

Heur voeten liepen blijïg licht
gelijk een nooit vermoed gedicht.

Ze is den avond toegegaan,
de zuivre heemlen zagen 't aan.

[p. 102]

 

Ze leek een rilde blanke vlam

 

in eel beweeg...... En als ze kwam

 

 

 

aan 't ende van heur zachte reis

 

knielde ze neer naar oude wijs

 

 

 

en bad in 't licht dier hooge maan......

 

- de zuivre heemlen zagen 't aan -

 

 

 

Ze hield heur kostbaarste bezit

 

in bei heur handen wonderwit.

 

 

 

Ze hief heur schat tot 't diepste blauw

 

en flonkerklaar lijk ochtenddauw

 

 

 

brandde er heur hart, dat niemand kent,

 

God!, al Uw Verten toegewend!

 

 

 

Ze is den avond toegegaan,

 

de zuivre heemlen zagen 't aan......