Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 381]

Verzen
Van Jan J. Zeldenthuis

Als uit de vlakte van den dag
De heuvel van den avond rijst,
Die 'k heel den middag naad'ren zag
In 't volle licht, dat zacht vergrijst:

Dan komt er in mij iets terug,
Iets, dat ik lang verloren had,
Dan is 't of achter heuvel-rug
Zal zijn de lang-gezochte stad.

Ik weet wel, dat zij nergens is,
Maar nacht is als een wolken-bank,
Een wisselend geheimenis,
Met in zijn wind een vreemden klank.

Morgen zal 't anders zijn, dan trek
Ik weer der dagen vlakte door;
De rustplaats wordt een kleine vlek...
Ver van de stad, die 't hart verkoor.

Over den kling, dan door het dal,
Dat naar een verren heuvel reikt,
Die 'k heel den middag naad'ren zal,
Maar die naar nieuwen avond wijkt......

[p. 382]

Zoo menig droom......

 

Zoo menig droom is mij ontgleden

 

Bij 't ingaan van den nacht,

 

Wanneer de nieuwe dag het heden

 

Nog maar schoorvoetend wacht.

 

 

 

Nog is het denken zoo vol klaarte,

 

Dat de bekoring wijkt

 

Van ied'ren droom, als jong geblaerte,

 

Dat in den wind bezwijkt.

 

 

 

Maar als elk denken weggevlucht is,

 

Wanneer de stilte alleen

 

Met 't allerlaatste dag-gerucht is,

 

Dat zwerft, wie weet waarheen?,

 

 

 

Dan komt de droom, die is vergleden

 

Bij 't ingaan van den nacht,

 

Zoo stil, zoo streelend aangetreden,

 

Dat ik hem even, zacht,

 

 

 

Geheel moet toebehooren en de

 

Bewustheid zelf vergeet

 

En in zijn rijk het nooit-gekende

 

Geluk mijn eigen weet......