Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 379]

Verzen
Van Herman Middendorp.

Bewogen door een kleine hand
riep driemaal aan den altaar-rand
hartstochtlijk-hoog en zilver-hel

de offerschel.

En bij dat blank en schoon geluid
had elk gerucht van menschen uit,
en needrig neeg daar ieder tot

het uur van God.

Toen vond mijn eenzaam hart zich-zelf
in 't hooge kille kerk-gewelf;
ik werd in 't stijgend steen-geraamt

droef en beschaamd.

Ik knielde en bad en kruiste niet,
maar voelde een diep en vreemd verdriet
en van een wrang verlangen zwol

mijn hart toen vol.

[p. 380]

 

Zooals in 't rijpe korenveld

 

rijst tusschen halmen ongeteld

 

één ongebogen korenaar,

 

zóó stond ik daar.

 

 

 

Want lied en bede en schoon beweeg

 

bleef voor mijn starende oogen leeg,

 

wijl 't wonder hem zijn schijning dooft

 

die 't niet gelooft.

 

 

 

Maar in mijn heugenis verliet

 

de stem van de offerschel mij niet,

 

en met den middag werd zij mij

 

als spotternij; -

 

 

 

Omdat, wat zoo eenvoudig leek,

 

voor mij toch onbereikbaar bleek:

 

de vrede, dien de vrome vindt

 

blij als een kind.

 

 

 

Doch 's avonds toen de schemering

 

den dag in grijze waden ving

 

zocht ik de zee, wier wazig wak

 

in rimpels brak.

 

 

 

Daar was de lichte dag gebluscht......

 

en om mij zeeg de groote rust,

 

en langs den grauwen duinenwal

 

de schemerval.

 

 

 

Toen dacht ik: in dit zwijgen is

 

toch ook van Gods geheimenis

 

een stem die teer en troostend spreekt

 

en twijfel breekt.

 

 

 

En lijdzaam traden door het zand

 

mijn voeten tusschen zee en land;

 

ik voelde weer mijn ziel vervuld

 

van veel geduld.