Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 351]

Verzen
Van J.J. van Geuns.

In de stille zomernachten
Suizelt zacht de lindeboom.
Ook mijn angstige gedachten
Wiegt zijn ruischen in een droom:

Rustloos leven, voor een wijle
Ben 'k ontkomen aan uw macht.
Zelfs de tijd schijnt niet të ijlen
In deez' kalmen zomernacht.

Bloemen huivren aan mijn voeten.
Zoo bemint mij de natuur,
Dat de sterren, mij te groeten,
Zich verroeren in 't azuur.

Ruisch maar, ruisch maar, lieve linde.
Moog der wereld eeuwge rei
Eens ook mij aan zich verbinden,
Dat ik niet meer eenzaam zij!

[p. 352]

Twee gedichten
bij schilderijen van Hans Thoma.

Hij heeft het hoofd ontbloot maar om zijn leden
Het harnas glanzend in den donkren dag.
Hij overziet vanaf een rots den vrede
Van 't landschap en beschermt het met zijn vlag.

Zijn trekken doen zijn heiligheid vermoeden.
In ernst en eenvoud schijnt hij Gods vazal
Die hier gezonden is om te behouden
Wat slaapstil aan zijn voeten ligt: het dal.

Ontzaglijk hoog de steile rots, omsloten
Door donkertoppig bosch. Doch in het dal
Is lieflijk leven. Bloemen zijn ontsproten.
Daar gaf een herdershoren zachten schal.

Nu vlijt de herdersknaap in 't gras zich neder.
De horen is ontzonken aan zijn mond.
Zijn het de wolken van het stormig weder,
Is het dë eenzaamheid van dezen grond,

Die hem zoo ernstig voor zich uit doen turen?
Hoog op den rotstop spoken nog de muren
Van eenen bouwval; en in het geluid
Der boomen hoort hij ruischen het verleden......

Dan laat hij zinken loom zijn oogleden,
Wijl donkere betoovring hem omsluit.