Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 261]

Sonnetten
Van C. Loeff.

Mijn leven is als een vergeten gracht,
Die zwijgend ligt tusschen de oude boomen,
Een zuiver vlak, dat vol de verre droomen
Der sterren spiegelt in den diepen nacht.

Stil is mijn ziel, want hare rust verwacht
Gebeuren noch ontroeringen, die komen
In sterk're levens, die als drift'ge stroomen
Voortsnellen, vol hartstochtelijke kracht.

Die vrede is een lang gewend ontberen,
Een kalmte, die verlangen niet meer drijft.
Wat 't Lot niet gaf zal 'k niet van 't Lot begeeren:

'k Aanschouw hoe heel de wereld woelt en wrijft,
Steeds worst'lend met zichzelf, maar wars wil weren
De rust in God, die tot het einde blijft.

[p. 262]

Gesprongen.

 

Onzeker leekt de wijn uit wreede wonde

 

Van waardeloos geworden weeldeglas:

 

Gebarsten is de ongerepte, ronde

 

En wijdgewelfde bekerwand, die pas

 

 

 

Den blijden wijn omving, maar nu, geschonden,

 

Zijn doel verliest: Door scherp getrokken kras,

 

Nauw zichtbaar voor het oog, wordt bits ontbonden

 

Een eenheid, die zoo zuiv're schoonheid was.

 

 

 

Rijk heeft met held'ren tinteltoon geklonken

 

De volle roemer op een blij festijn,

 

 

 

Weerspiegelend in duizend felle vonken

 

Het licht der luchteren in schitterschijn.

 

 

 

Thans wordt geen vreugd meer uit dit glas gedronken:

 

Uit brooze breuke vloeit de laatste wijn.