Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 259]

Jacqueline van der Waals †
Door Herman Middendorp.

(Na het lezen van haar ‘Laatste Verzen’).

Zij wist het wel: het uur zou slaan,
waarop zij werd geroepen tot
een andre taak in dienst van God;
zij wist het wel: 't was hier gedaan.

Ze zei haar laatste verzen uit
zoo rustig als de zee bij stil-
geworden avond zonder wil
of trots, verruischt in zacht geluid.

Een kleine bloem gelijk, die niet
gezien wordt aan den schaduwrand
van 't hooge bosch bij zonnebrand:
zoo simpel was haar laatste lied.

Hoe schoon van deze vrome vrouw,
die schouwend naar 't nabije graf,
zoo wel-bewust haar leven gaf,
gelaten zooals God het wou.

[p. 260]

 

Ik zag haar bij haar leven nooit,

 

noch kende haar door spraak of brief;

 

ik had alleen haar liedren lief

 

als alles wat den dag vermooit.

 

 

 

Maar nu ik hoorde dat zij is

 

gestorven, vreemd, nu lijkt het mij,

 

als ik haar verzen lees, of zij

 

nog zelf tot mij gekomen is.

 

 

 

Zooals een teedere vriendin

 

in d' avond komt, en zonder woord

 

of vraag een lieve wensch verhoort.

 

Zoo wordt het einde tot begin.

 

 

 

Benijdbaar wie zoo vreezeloos

 

als zij, van 't eene leven treedt

 

in 't andere dat niemand weet.

 

O Dichteres, ontblaerde roos,

 

 

 

moog ik, van God en vrede vreemd,

 

eens worden zooals gij, bereid

 

te komen als de stroeve tijd

 

mijn laatste dagen tot zich neemt.