Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 374]

Vers
Van Martien Beversluis.

Doodstil welft de jonge bloesem

van haar hout dat scheurt,

over d'oude stam die nauw zich

nog langs 't water beurt,

scheef-verzakt en half ontworteld,

onder kroon die geurt.

Hoeveel zomers nog? de laatste?

eenmaal nog de Mei

door Uw afgeleefde takken,

eens...... en dan voorbij?

en een ander openbrekend

schooner nog dan gij?

Want de grond die uwe wortlen

dorstend eens doorreten,

en de kracht die gij ten toon spreidt

telken jaar...... wij weten,

plaats en geur en alle schoonheid

zullen zijn vergeten......

[p. 375]

 

En de vogel die zich wiegende

 

in uw volle weelde......

 

in en uit uw takken vliegende

 

van uw blijheid deelde......

 

leeft ze nog die stem, die luide

 

uit de bloesem kweelde?

 

 

 

Leeft ze nog? ja nu nog luistert

 

heel mijn ziel naar 't lied,

 

dat den morgen en den middag

 

al 't geluk verried

 

van uw bloei, die wél verschemert

 

maar verduistert niet.

 

 

 

Maar een morgen zal verschijnen

 

over deze dracht,

 

witter zal het water zijn en

 

wezenloos de pracht,

 

en haar bloemen zullen kwijnen

 

in haar beeld dat lacht.

 

 

 

Sluit de armen vast te samen

 

om dit broos bezit,

 

noem het bij de schoonste namen,

 

want ik zing U dit:

 

dat de bloesem voor Uw raam is

 

morgen niet meer wit.

Geschreven bij de gedachtenis aan Jacqueline v.d. Waals.