Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 369]

Verzen
Van P. Otten.

I

Ter stilte van mijn steedsche heem gezeten,
Aan mijn bureau in gelen lampeschijn,
Waar alle dingen schoon en eigen zijn,
Hoor 'k uit het open venster vreemde kreeten,

Den hoogen roep van zwerfsche vogelvluchten,
Die in den maannacht zoeken 't zoeler Zuid......
Dan breekt mijn ziel de nauwe kamer uit
En zweeft, een vogel, door de koele luchten.

Dra zijn mijn vreedge huis en stad verdwenen
En zie ik, eenzaam, op de bleek-beschenen,
Slapende hoeven en de weiden neer.
En 'k ruik de geur der herfstelijke wouden,
Die duister zijn, en in de verte gouden
De blanke waatren van het maanlicht meer......

[p. 370]

 

II

 

 

 

In eenen is mijn geest - teruggekomen

 

Van deze reize naar der voglen trant

 

Tusschen de wolken en het welkend land -

 

Weer in mijn warme kamer opgenomen.

 

 

 

Hier zijn weerom mijn boeken en schrifturen

 

En alle dingen, wel vertrouwd en schoon.

 

Maar 'k voel mij als gevangen in mijn woon

 

En ben ellendig binnen deze muren.

 

 

 

Wat is toch dit verlangen in mijn wezen,

 

Om, als de wilde voglen opgerezen,

 

Hun roep te volgen door den lichten nacht?

 

Is het een heimwee naar verloren eeuwen?

 

Zijn 't stemmen van 't aloude dier, die schreeuwen

 

Door mijn verwrongen ziel heur wrange klacht?

[p. 371]

Nachtliedje.

 

Tot aan de straten en de pleinen,

 

Door 't dichte lommer van de gracht

 

Komt noode 't kristallijnen schijnen

 

Van dezen schoonen manenacht.

 

 

 

Maar eensklaps doemt het helle wonder.

 

Tusschen de donkre huizen door

 

Van de open weiden, doodstil onder

 

Der hemelen doorzichtgen gloor.

 

 

 

En de eindelooze en ijle klaarte,

 

Naar ze inschijnt en mijn donker vult,

 

Neemt uit mijn hart dags loome zwaarte,

 

Mijn zwakheid en mijn rouw en schuld.

 

 

 

Een baar geluk is mij geboren -

 

Maar ook: al liefs van U en mij

 

Is ver geworden en verloren -

 

En dood lijkt wonderbaar nabij:

 

 

 

Een nauw te duiden zoete roke,

 

Uit rijke tuinen aangezweefd,

 

Waar vreemde bloesem is ontloken

 

En nu mijn vreugde deel aan heeft;

 

 

 

Of een geheven, volle beker

 

Ter hoogte van mijn koel gelaat,

 

Die 'k leedgen kan, gerust en zeker,

 

Maar, mijmerend, nog even laat......

[p. 372]

In het maanlicht.

 

Het koele zilver van den nacht

 

Doorvliet de heemlen licht en puur

 

Boven den duistren huizenmuur

 

Van de verlaten, stille gracht.

 

 

 

De heemlen zijn zoo blank en wijd......

 

Zacht in dit broze, lichte tij

 

Rijst als een zilvren bloem in mij

 

Een ijle, vreemde zekerheid.

 

 

 

Wij weten niet - wij weten wel.

 

Het maanlicht heeft het mij verhaald:

 

Het wakkre leven is maar spel -

 

Versneden wijn, die snel verschaalt.

 

 

 

En al wat wetenschap ons biedt,

 

Waarop de blinde wereld boogt,

 

Is niet dan zand, door zon gedroogd,

 

Dat tusschen kindervingren vliedt.

 

 

 

Wij weten niet - zij weten tóch.

 

Het komt naar hoogen willekeur.

 

Dra gaat het, spoorloos, als een geur

 

Te loor in levens luid bedrog.

 

 

 

We ervaren in het duister méér

 

Dan wij bevroeden overdag.

 

Wat ziel des nachts in droomen zag,

 

Vergeten wij des morgens weer.

 

 

 

Geheimvol hangen ziel en ding,

 

Hangt àlles samen op deez aard.

 

Van eindloos verre liefde ervaart

 

Mijn slaap wellicht de rimpeling.

[p. 373]

 

En - of God zelve 't in ons sloot -

 

Diep in ons hart is iets, dat weet

 

Het eind van dit geluk en leed:

 

Het zekere uur van onzen dood......

 

 

 

Nog immer schijnt de zilvren maan

 

De wijde, blanke heemlen door.

 

Maar langzaam rijst een bleeker gloor:

 

Aan de einder vangt de morgen aan.

 

 

 

En eensklaps luidt een vogelslag

 

Van uit een tuin - de nacht is heen......

 

Weer dadenree weet ik alleen

 

De heldre dingen van den dag......