Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 115]

Verzen
Van Schwencke.

Zij spreekt tot mij en ginder ruischt een lied,
Dat in mijn ziel haar woord komt begeleiden;
De dag verbreedt zich tot muziek der tijden
En zij......, zij spreekt en kent mijn rijkdom niet......

Die stem, die stem......, o 't is een vreemd verdriet,
Dat weemoedskleurig 't leven komt verwijden;
Er is dat diepe, innig-diepe lijden,
Dat dankend toch het nachtelijk schoone ziet......

Er is een wreed, maar teer geheim in 't leven,
Dat slechts de dichter in zijn godendroom
Vrijmoedig tot zich neemt...... Doch nu eens vroom,
Dan droef wordt hij in d' eenzaamheid gedreven......

Der vrouwe kracht is wonderfijn geweven,
Zij is 't geheim......! Ik nader haar met schroom......

[p. 116]

Herfst.

 

O, herfst, die altijd weer mijn nooden stilt

 

Gelijk een vrouw, die zacht komt aangetreden

 

In kleurig kleed, aandoenlijk kuisch van zeden,

 

Wier stille blik van drang tot heelen trilt......

 

 

 

Zij heeft het hoofd in 't nevelblauw getild

 

En 't blonde goud der haren ligt vergleden

 

En ijl verdeeld op 't land; haar roze leden

 

Zijn schoon van bouw en naakt, maar ongewild......

 

 

 

Neen, geen getij bezit dat diepe wonder

 

Van hooge rust en liefde's vroom verdriet;

 

Slechts 't najaarsbeeld, dat kern van 't levenslied

 

In weemoed toont aan d' echten hypochonder......

 

Alleen de dichter ziet den gouden vlonder,

 

Die d' aard verbindt met 't hoogere geestgebied.