Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 228]

Verzen
Van W.G. Zwaan.

'k Ben dof - en moe - en zonder zin -;

De wassende maan straalt zilver-blauw aan glanzen hemel,
Te midden van het stip-licht flikk'rend sterrengewemel;
De zee bruist van verr' haar eind'loos zingend, teeder lied,
Als droevend weene-zacht hoe zij wreed haar vloeding stiet -,

klaagt klachte - lang -, wat ik zoo min' -.

Iets trilt - diep ver -, treed 't Al nu in -;

't Is windeloos stil alom in 't bleek doorlichte duister,
Slechts soms een enkele zucht streelt als zoet liefd' gefluister -;
'k Weet dat 't waze strand-, duin-, bosch, lieven in wond'ren droom,
O, hoe gaarne zou 'k wand'len, met uren-urenlang loom' -,

Week -, zonder eind - zonder begin -.

Maar -, 'k ben dof - en moe - en zonder zin -!

't Is mij of 'k aan handen en voeten

Eng gebonden ben, -

Als zou ik starre moeten boeten

Tot 'k mijn lot gewen -.

[p. 229]

Mist op zee.

 

Een warme mist schoof tusschen aard' en zonne; -

 

De lieve stralen geelden nog met matten kracht,

 

Pogend zich te beroepen op hun steedsen macht -,

 

Doch de guldene bol werd 'lijk een nonne,

 

Die, niet achtend 't leven, verbloemend vrouwlijk pracht,

 

Zich uit over des wereld's Zijn in bede-klacht -

 

En haar wezen heenblankt tot een madonne. -

 

 

 

De duinen starden in room-witte glansen, -

 

Zwegen, zwegen -, zooals het breede vreemde strand; -

 

De loome golven spoelden langzaam uit op 't zand, -

 

Zij hadden gestaakt 't vele krullend dansen,

 

Als werden zij neergedrukt door onweerbaar hand;......

 

Hun doez'lige rijen verdunden tot smal kant,

 

Dat soepel siersel scheen der zeeë-transen. -

 

 

 

Voor mijn oor waren alle geluiden heen; -

 

Geen stem -, geen lach, geen zang wilde tot mij komen,

 

Geen mensch of dier -, geen kleur of zoete aromen -;

 

Zachte klaagde in mij droevig-vol geween; -

 

De miste-vacht scheen de wereld af te zoomen, -

 

Alleen op doffe zee hing een zeil te droomen

 

Van enkel schip dat in lucht te drijven scheen. -

 

 

 

Mijn ziel geleek dat stille vage zeil,

 

Zoo alleen, alleen op misten aard' -,

 

Zwevend teeder, niet opsteig'rend steil,

 

Maar glijdend langzaam, naar zon'gen gaard'. -