Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 105]

Soerensche verzen¹⁾
Door Edward B. Koster.

De roode zon reist met mij mee

Door denneboomen borend,

En avond met zijn lout'ren vree

Regeert, het al bekorend.

De hemel is een baldakijn

Van feestelijke tinten,

Getooid voor 't hooge lichtfestijn

Met pralend-rijke linten.

Van glorie is de wereld vol,

Het overschuimend Westen

Schiet glansen uit spelonk en hol

Van al de wolkenvesten.

Vier, avond, stil uw leven uit,

En tane ook al uw luister,

Het welig-weem'lend sterrenkruid

Kiemt uit uw dood in 't duister.

1) De vorige verschenen in de afl. van Jan. 1922.

[p. 106]

VII.

 

De dennetjes steken de kopjes op,

 

Een sneeuwen pluimpje op elken top,

 

De hei ligt als een mantel van brokaat,

 

Waar blanke schoonheid schitterend op slaat.

 

 

 

In stoeten trekken ze op ten horizon,

 

Waar pas de jonge dag begon;

 

En dringend zoeken ze 't verrezen licht,

 

Want groeien, bloeien is hun liefste plicht.

 

 

 

Ze voelen in 't doorwarmde stamgeknap

 

Het gisten van hun nieuwe sap,

 

Wat is het dat hun lichaampjes doorbeeft?

 

Een korte tijd nog - en de lente leeft.

[p. 107]

VIII.

 

Voor Dr. J.C.M. Hartman.

 

De banen licht slaan neer op naaldengrond,

 

Een stralenval van zuiv'ren zonneglans,

 

En in der myriaden stofjes dans

 

Voel ik een sferenharmonie verkond,

 

Een dans van aarde, maan, gesternte in 't rond

 

In plechtige evenmaat en in kadans

 

Van luisterrijk geflonker, dat den trans

 

Mantelt in vol ornaat ten avondstond.

 

 

 

In 't weeke mos verliezen zich de schreden,

 

Op deze vrome plek moet stil ik treden,

 

Geraas verstoorde er al 't gewijde van.

 

Een teed're schoonheid troost hier vol genade,

 

Een enk'le merel orgelt zijn aubade, -

 

De pracht van de aarde slaat mij in haar ban.

[p. 108]

IX.

 

Een witgespikkelde panterhuid

 

Is de berk, door sneeuw overtogen,

 

Geschokt en gewrongen door 't stormende Zuid

 

Ligt over den berm hij gebogen.

 

 

 

Als franje hangen de twijgen neer

 

Met hun lichtbeweeg'lijke trossen,

 

En huivert een koeltje in het windstille weer,

 

Dan gaat een geril door de bosschen.

 

 

 

Het ligt nu alles zoo stil en blank,

 

En de winter doet rustig zijn ronde,

 

Bestuivelt de wereld, verdoft er den klank,

 

Gewijd is de plechtige stonde.

[p. 109]

X.

 

Hoezeer aan ruwe stormen blootgesteld,

 

Al-eenzaam staand op hoogen heuveltop,

 

Verheft hij toch zijn haveloozen kop

 

Niet overheerd door teist'rend windgeweld.

 

 

 

De stoere stam, met mos vergrijsde held,

 

Beurt stevig nog de kruin ten hemel op,

 

En staat, trots zwieping in den stormgalop,

 

Hoewel gebogen, toch nog ongeveld.

 

 

 

En of al winden wapp'ren om hem heen,

 

Hem beukend met meedogenloos gevlaag,

 

Ze winnen 't niet, ze leggen hem niet laag.

 

 

 

En of al regens ruischen met geween

 

Van voortgezweepte droppen: vast van stand

 

Schouwt zegepralend hij nog over 't land.