Onze Eeuw. Jaargang 22

[p. 380]

Verzen
Door Morie Metz-Koning.

Ze ging in het Godshuis en bleef aan de deur staan.

Schuw.

Zou ze dan toch tot God durven ingaan?

Nu?

Brandende lagen er nog op haar mond

Zijn kussen.

Zou een gebed die vlammende wond

Ooit blusschen?

't Witte Mariabeeld daar:

't Met bloemen getooide.

Zij hier met kleurige linten in 't haar:

De om hém vermooide.

Al die stille gezichten van Heiligen

Die nooit spreken.

Moet niet zijzelf die in wijding beveiligen

En de stilte niet breken?

[p. 381]

 

Mogen haar schuchtere schreden, hoe zacht ook,

 

Langs die kruisen wel treden?

 

Christus ziet neer van die kruisen en wacht ook

 

Háre gebeden.

 

 

 

Maar in een huivering hult zich haar wezen.

 

Gebogen

 

Blijft ze in haar vreezende vrouwenziel lezen:

 

De logen.

 

 

 

Wijkt ze terug uit de wachtende kerk.

 

Schuw!

 

Weet ze maar één ding: het stalende werk.

 

Ruw!

 

 

 

En dan maar zwijgen. Niet spreken.

 

Zwijgen en wachten.

 

Snikkende bidden. Zichzelve breken

 

In boetende nachten.

 

 

 

Snikken om onmacht. Bidden om krachten.

 

Krimpen in waan.

 

Wetend, dat al wat de duivelen brachten

 

Slecht is gedaan.

 

 

 

Duivels met horens en vuurgloeiende oogen.

 

Oogen als kolen.

 

Iedereen heeft voor den duivel gebogen.

 

Dom gaan ze dolen.

 

 

 

Enkel van Christus de wetende Liefde:

 

Liefde die God is,

 

Dat is de liefde die niemand nog griefde:

 

Die een Gebod is.

 

 

 

Donker en dreigende kijkt 't onbekende,

 

't Mysterie, haar aan.

 

Toch zou ze zóó, als een vreugdig gewende,

 

Dood durven gaan.

[p. 382]

 

God is toch goedheid en God zal vergeven,

 

Al wat Hij weet.

 

Alles wat slecht was: haar Godlooze leven,

 

Omdat ze leed.

 

 

 

Ze leert haar oogen toch weer in den dag

 

Opslaan.

 

Ze leert weer hoopvol en zelfs met een lach:

 

Kerkgaan.

 

 

 

Dit heeft de tijd die alles eens heelt,

 

Haar weer hergeven.

 

Toch voelt ze weer naadren de zonde die streelt:

 

Dat doet het leven.

[p. 383]

Liefde.

 

De handen en de hoofden stil bijeen

 

Gaan de gelieven door de stilte heen.

 

In maneschijn, in dichte schâuw van huizen

 

Ontvliedend lied en lach en de gedruischen

 

Der andren, die niet weten van hún vreugd.

 

't Is of uit eerd'ren tijd dit wonder heugt:

 

Een wetend licht, dat weerlicht op hun paden

 

En verre dingen van geluk doet raden.

 

Daar is de maan, vreemd langs de zwarte daken

 

De maan, die vreemd lacht in heur zilvren kaken

 

En 't alles rond en goed en zoet beziet,

 

En zilvren licht op doode dingen giet;

 

En vreemd onwezenlijk in nevels glijdt;

 

Van zilvren licht het al doorweeft en wijdt.

 

De handen en de hoofden stil bijeen

 

Gaan de gelieven langs de dorpskerk heen.

 

Daar klinkt een hooge klank ten toren af.

 

Is het een open weg of is 't een graf?

 

Is 't een begin of 't eind van alle pijn?

 

Is het geluk of zal het weemoed zijn?

 

Wat zullen woorden tot elkander gaan?

 

Wat heeft de nacht voor wonderlijks gedaan?

 

Daar worden ketens rond hen om gesmeed.

 

Zijn ze van vreugd of van verborgen leed?

 

De handen en de hoofden stil bijeen

 

Gaan de gelieven door de lanen heen.

 

De lanen, waar de loovers alles weten;

 

De nooit gesproken woorden niet vergeten.

 

Waar schâuwen schuiven op den witten grond;

 

En waar de maan is goed en zoet en rond.

 

Dan, één met al de liefde van den nacht

[p. 384]

 

Het groote geven in geheimen pracht.

 

Het blinde drinken van den moeden mond

 

Die dood en leve' op eendre lippen vond.

 

Dan, als een blij geheim den eigen naam

 

Als nooit gehoord nog. Dan weer handen saam

 

En hoofden stil gebogen, stil bijeen,

 

Bij 't langzaam wand'len door het zilver heen.

 

Ruische geluiden, waar de koelte kust;

 

Een verre vogelstem die telkens rust.

 

De wijde stilte in gansch gewijde pracht

 

Een schooner schoon dan ooit de ziel bedacht.

 

De handen en de hoofden stil bijeen

 

Gaan de gelieven door de lanen heen;

 

En als het lichtend wonder is volbracht

 

Dan siddert blind de zilvren manenacht.

[p. 385]

De zang der zee.

 

Ik teeken het leven

 

Inwendig gegeven

 

Inwendig gebleven

 

Vol vorstlijke trots.

 

't Onkenbaar gekende;

 

't Onweetbaar gewende

 

't Onschendbaar geschende

 

Der heerlijkheid Gods.

 

 

 

In paarlende randen

 

Langs fulpene stranden;

 

In kuivende branden

 

Op rotsige kust.

 

In zwijgende nachten

 

Van star'lende prachten

 

Vol donkre gedachten

 

Van godlijke rust.

 

 

 

In blauwende dagen,

 

Als droomende vagen

 

De golven, die dragen

 

Het zonnelicht mee.

 

Bij stormende wolken

 

Als blik'rende dolken

 

In weerlichte kolken

 

Verflitsen in wee.

 

 

 

Ik geef in de grillen

 

Waar kleinen om rillen

 

Het wrochtende willen

 

Der éénige macht.

[p. 386]

 

Het nemen en geven

 

Zichzelven gebleven

 

Zichzelven ontheven

 

In grenslooze kracht.

 

 

 

De smarten der aarde,

 

Van waardlooze waarde

 

Voor Hem die ze baarde

 

En Zich er in zag.

 

Van duivels en englen

 

't Ontwijken en menglen

 

't Tot een-zijn zich strenglen

 

In schreienden lach.

 

 

 

Uit mij is geboren

 

In goddelijk gloren

 

Verlost en verloren

 

Der schoonheid gestalt':

 

De liefde der goden

 

Den menschen geboden;

 

De Schepper der nooden

 

Waar alles in valt.

 

 

 

Mijn zang is: der zielen

 

Niet kennende knielen

 

Het rusten en wielen

 

Der scheppenden schijn.

 

Het nimmer gegrepen

 

Het immer begrepen.

 

Der ketens, die slepen

 

En zalig doen zijn.