Onze Eeuw. Jaargang 21 (1921)

Onze Eeuw. Jaargang 21

(1921)– [tijdschrift] Onze Eeuw– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 358]
Gedichten Van Willem de Mérode. Waanzin. Ik leef niet meer, als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. 'k Zie 't licht niet meer, maar ballen vuur en vonken, En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, openbloeien, En met een schok is 't dat 'k u noemen hoor. Dit is beminnens waanzin, zeer gevreesd, Daar niemand uit haar weerloosheid geneest, Noch van haar laten wil dan om te sterven. Daar is geen leven buiten uw verband. Blindelings tast ik langs den wereldwand En stoot mij zelf gelijk een vaas aan scherven. Uit den spoedig te verschijnen bundel: Het kostbaar bloed, van Loghem, Slaterus en Visser, Arnhem.
[pagina 359]
De verhooring. Er woei een nevel om de wereld heen, Die had de dingen wazig weggesloten. Er had een droefheid aan mijn hart gestooten, En alle levenslust slonk en verdween. Ik bad! God! dat mij uw gena verscheen! Laat mij niet in waanzinnigheid verdoolen. Ik heb mij uw barmhartigheid bevolen! Zie, hoe ik minnenskrank verkwijn en ween. Toen was 't of na een smartelijk verdooven Donkre gordijnen werden weggeschoven, En heel de hemel brandde en blonk van licht. Werd ik ontrukt naar bovenaardsche landen? Maar om mijn handen klemden uwe handen, En ùw gelaat neeg naar mijn aangezicht.
[pagina 360]
Geluk. Nu zal ik voor altijd gelukkig zijn En zinnend door de luide wereld zwerven. Wat is het leven zoet, en ach, te sterven Van u bemind, heeft nog een lichten schijn. Boven ons brandt de zon den hemel rein En wentelen de stille heete sterren. En langzaam rijpen voor ons in de verre Lusthoven Gods de roode en gouden wijn. Wij hebben den gewijden drank gesmaakt, Die levenslang gelukkig dronken maakt En naar Gods paradijzen doet verdoolen. Wij hebben voor de dwaze wereld blind, Elkander zonder aarzelen bemind En lijf en ziel tezaam aan God bevolen.
[pagina 361]
Uw naam. Wanneer mijn lied mag leven na mijn dood, Zal onze liefde niet vergeten wezen. Ons zwakke hart mag voor het sterven vreezen, Maar nooit vergaat wat zuiver is en groot. De wereld wentelt zich in stillen nood, Wijl stormen licht woest aan de kim ontstegen. Wij zien den schrikkelijken vlammenregen, Die lang geleden aan een ster ontspoot. En zoo zal onze liefde lichtend zijn En als een purperroode vlammenschijn Spelen op schoone en lieflijke gezichten, Die lezen, en zij sidderen tezaem, Wanneer de glans van uw beminden naam Hun oogen tegenslaat uit mijn gedichten.
[pagina 362]
De blik. Uw ernstige oogen mild op mij gericht, Gaat gij soms zengend aan mijn hart voorbij. En duizelingen wirrelen in mij Tot heel mijn zwakke wezen is ontwricht. Het is of ik uit wit verblindend licht Door gouden schemeringen langzaam glij Naar zachte duisterheden en een sprei Van koelte dekt mijn zienloos aangezicht. En als ik eindlijk tot het leven keer, Zie ik uw diepe goudgrijze oogen weer En uw schoon hoofd troostend tot mij genegen. Mijn armen om uw hals...... en warm en lang Voel ik uw adem streelen langs mijn wang En beeft uw mond mijn warme lippen tegen.
[pagina 363]
Venetié. 't Was avond, toen wij in een gondel gleden Diep weggezonken in het zwart sameet. De lucht leek als een wazig zilverkleed En 't water lag vol vage kostbaarheden. Wij luisterden: koel murmelde 't beneden, En langs de piazetta, zoel en wreed, Deinde muziek; maar werelds liefde en leed Was als een ziekte in onze jeugd geleden. Uw hoofd lag zorgloos aan mijn knie gebogen, Zacht streelden mij uw schemergouden oogen, Uw haren glansden met diep gouden gloed. Over ons dreef de roep der gondelieren, Die wild en vleiend 't donker leven vieren, Maar rustig en gelukkig ruischte ons bloed.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Willem de Mérode