Onze Eeuw. Jaargang 21

[p. 231]

Verzen
Van Jenny Mollinger.

Voor Meta Reidel.

Toen ik je nog niet kende, viel

je stem verkondend in mijn ziel.

Mijn gansche zijn

ontwaakte tot het eerlijk licht

van Leven's innerlijkst gezicht

in vreemde pijn......

die rijkdom werd - voor wie verstond -

Het was alsof ik iets hervond,

ik wist niet wat,

een vaag in droom bezeten goed

dat ons de dag vergeten doet,

een schoonen schat.

Ik heb je weifelloos verstaan,

ben stil, doorhuiverd, heengegaan,

bedroefd en blij......

Maar weergekeerd als tot een feest

naar jou, met toegewijden geest:

Jij leerde mij......

[p. 232]

 

... Je leven is een daad en sterkt

 

mijn wezen, dat gelooft en werkt,

 

gestadig tracht

 

een poort te bouwen, steen voor steen,

 

hoog over eigen kleinheid heen......

 

En 'k weet, dat zacht

 

 

 

... wanneer mij Leven's Nacht omspant......

 

náást Moeder, wier vertrouwde hand

 

mijn tasten leidt,

 

uit dreigend donker jij, vriendin,

 

mijn bange ziel zult voeren in

 

een warme veiligheid.

[p. 233]

Gustav Mahler.

 

Wanneer de kille ochtendschemer bleekt,

 

een vogel zingt met koel en blank geluid

 

zijn liedjes in de naakte stilte uit......

 

en langzaam door een witten nevel breekt

 

 

 

de klaarte van den naderenden dag,

 

... dan straalt ook in de stilten van mijn ziel

 

iets open waar de gouden glanzing viel,

 

het schuchter wonder, van uw milden Lach.

 

 

 

... Doch wie zich dankbaar voor het donker weet

 

wanneer de koepelende nacht zich neigt,

 

wie voor het licht een eenzaam leed verzwijgt,

 

vindt in de duisternis ùw Snik, ùw Kreet!

 

 

 

... Gelijk een kind zich tot zijn moeder richt

 

in vreugd en pijn, omdat zij alles kent

 

en troosten en begrijpen kan, zoo wendt

 

ons hart zich tot uw Donker en Uw Licht......