Onze Eeuw. Jaargang 21

[p. 89]

In de nabijheid van den molen
Door Laurens van der Waals.

Het eerste wat Marieke gewaar werd na haar ontwaken was het geritsel van stoeiende vogels tusschen de bladeren van den wilden wijngaard, die langs haar open venster zijn prilste loten vlocht, het klagend sjirpen van de jongen die tusschen het donker vlechtwerk der takken veilig genesteld waren en het veraffe gekraai van een laten haan.

Zachte zonneschijn drong haar nog schaduwrijk kamertje binnen en glansde in het koele zilver van den wandspiegel die, tegenover het venster, het wijde uitzicht over de rijpende wazige korenvelden, de blauwbenevelde verte en de lichtheid van den hoogen lentehemel weerkaatste.

Marieke lag, zonder dat zij daaraan aandacht schonk, deze weerkaatsing gade te slaan. Nu en dan zag zij daarin de sluierachtige geplooide gordijnen door den adem van den wind bewegen en de gekrulde wingerdranken onwillig trillen, somtijds ook een vogel die als een vlugge schaduw voorbij vlood, doch eerst toen een tweetal citroengele vlinders met wankele beweginkjes hun teeder spel speelden, werd zij zich haar peinzend spieden bewust. Want Marieke lag te peinzen, halfdroomend te peinzen aan hetgeen den vorigen avond was geschied, niet zóó dat haar gedachten tot duidelijkheid neigden, eerder het tegendeel, zij vloeiden als een wazig stroompje, tus-

[p. 90]

schen droom en denken door en spiegelden haar herinneringen zooals een bedauwd riviertje de bloemen aan zijn oevers bloeiend, weifelend weerkaatst. Dit alles bracht in haar ziel een zoet geluk teweeg, een zonnige zachtzinnigheid die teeder openbloeide uit het duistere blauw harer oogen, en het was alsof het licht behoedzamer scheen op het zachte blond van het haar, het donzig ivoor van haar blanke huid en de beslagen roodheid van haren stil-glimlachenden mond.

Rustig verzonk zij in hare gepeinzen. Zij herdacht hoe Leo den vorigen avond in de duisternis haar hand in de zijne had genomen en hoewel zij deze na een korte wijl teruggetrokken had, was het alsof er een innige atmospheer vol warmte om hen ontstaan was, waarin stemmen schuchterder en melodieuzer klonken en waarin het scheen alsof de luchtige scherts van vader een ernstigen liefderijken achtergrond had verkregen.

Dan ving zij aan zich langzaam te herinneren wat zij zich bij het slapen gaan had voorgenomen. Zij zag zich reeds zitten aan den rand van het denneboschje aan de overzijde van de Maas, niet ver van den hoog gelegen korenmolen. Zij zag al hoe Leo langs den weg zou gaan, komende van zijn werk en hoe hij haast verschrikt en vol vreugde haar zou bemerken en zelfs meende zij reeds als een zacht gezang de verzwakte echo te hooren van de verre veerbel en later het loom rinkelend geluid van den ketting waarmee de mulder de volle zakken dalen laat. Doch hoe zoeter zij zich in deze zonnige gezichtjes ging verdiepen des te onwerkelijker schenen zij te worden. Het geleken wel verkleinde beeldjes uit het verleden gepuurd die fijner en ijler van lijn werden, zachter en zijiger van kleur dan ooit de werkelijkheid zou wezen en zij gevoelde als een teere droefheid, die weifelend woog op hare nog licht glimlachende lippen, twijfel rijzen of alles wel waarlijk zoo gebeuren zou.

Toen Marieke opgestaan was, trad zij naar het open venster om de wazig witte gordijnen te sluiten, doch

[p. 91]

terwijl zij de zachte soepele stof in haar warme handje hield en uitzag over de schoone verre gestrektheid der glooiende korenvelden bedacht zij met een glimlachje, dat dit toch eigenlijk overbodig was.

Uit den hof steeg de nog koele geur der bloemen tot haar op, het zacht-klagend gekras van een pompzwengel trok haar aandacht en, voorzichtig uit het raam leunend, zag zij de oude Martha bezig hare emmers te vullen; even later hoorde zij haar arbeidend met water en bezem op de tegelvloer van de nabije keuken. Een roodbruin getijgerd katje zat in de groenachtige schaduw van een lage heester gehurkt, te kijken naar de nog langzaam neervallende druppels uit de pompbuis, zorgzaam schoof het naderbij, behendig sluipend van schaduwvlekje naar schaduwvlekje, tot het door de langer durende tusschenpoozen, van vallende droppel tot vallende droppel, moediger wordend tot kort bij de pomp naderde; een nieuwe droppel die neer zonk deed het terugschrikken. Toen was het druppelspelletje gedaan, doch het diertje dat weer ineengedoken zat, bleef loeren tot het schrikkend voor het krachtige gekras van een groote kraai plotseling opsprong en verdween onder het schaduwschakeerend loover der bloeiende veelverwige duizendschoonen.

Uit de verte drong tot haar door het lustige fluitkreetje van een vertrekkenden trein en dan volgt zij oplettend de stilte die niet anders meer spiegelt dan het rillend geritsel der zijig-zilveren blaadjes van de populieren en het zachte bezadigder gemompel der stevige kastanjeblaren.

Zoo hield de stilte haar omhuld met een zuiverende eenzaamheid waarin alle oneenzaamheid versmolt en alle geluid tot stemmigheid verzachtte, het scheen haar als een schoone droom waarin zijzelf zich zelf niet was, doch een figuurtje van fijne lichtheid te midden der lichtheden van het tot werkelijkheid verpuurde geluk.

Alles wat zij dacht dat dien dag gebeuren zou voorzag zij helder met rage lijntjes en zonnig lichte tinten, als een

[p. 92]

rustig en ver visioen. De veerpont zag zij, en zij hoorde het zangerig gerinkel van kettingen dat klonk, verklonk en wéér verklonk over het wazige water, traagkens over de Maas varen; zij vond zichzelve als een teer en pover poppetje op het breede plankier staan en met zorgzame bewegingen geleidde Jules, de veerman, haar naar de blauwige helling van de overzijde.

De landen lagen dampend in de zon, de wankele wind zeeg teruste in de kuivende korenhalmen en dreef iets later wederom op langs de hoogere heesters bij de beek. Boven de helling van het melodieuze korenveld rezen de werkzame wieken van den molen gedurig en bedachtzaam als vluchtige schaduwen op en neer.

Dan zeeg allengs als een teere mist een stemmige angst in haar hart bij het denkbeeld van haar voorgenomen ontmoeting met Leo, en weer rees de twijfel in haar op of die werkelijk wel zoo geschieden zou. Zou deze zich kunnen voltrekken in de gesponnen kalmte van dit verwijderde visioen? En terwijl de weifeling de rust daarvan reeds vervaagde en verloren deed gaan, riep de schorrige schaterlach van een wekker die in een naburig vertrek afliep, haar terug in de nabijheid van den tijd.

De zon was hooger gestegen en Marieke stond nu werkelijk te wachten op het breede plankier van de veerpont op Jules de veerman, die maar niet kwam. Het langzaam gezang van het stroomende water, het heel lichte gezoem van den Zuidenwind en de verzwakte geluiden uit het dorp omringden haar met een wankele ongestadige melodie, die als een liefkoozing vloeide over haar hart. Zoo ook de zoele warmte, die bezwangerd met de vluchtige geuren van hoven, landouwen en water, zich neervlijde op haar gelaat en zich verborg in de lichte plooien van haar luchtig gewaad.

Zij weifelde of zij den veerman nu toch zou gaan roepen, of dat zij het niet zou doen,...... tot zij eindelijk een besluit nemend zich op het bankje nederzette en rustig bleef uitkijken over het gestadig bewegende water, dat

[p. 93]

de schitterende lichtheid van hemel en lucht verteederd weerkaatste.

Aan de overzijde hing nog, bijna onzichtbaar, een waas van dauw dat de toch reeds getemperde tinten verteerde en samen deed vloeien tot een zeldzame rijkkleurige weerschijnendheid. Daar doorheen schemerde als een witgrijze schaduw: de schoone schim van den ouden eikenhouten molen, de aldoor rijzende en dalende duisternis der wieken, en grooter en vlugger en doorzichtiger de schaduw daarvan zwevende over het gelende graan.

Zij wist het nu wel, al was zij op weg gegaan om Leo te ontmoeten, dat dit in werkelijkheid niet geschieden zou. Het verlangen was daarvoor niet sterk genoeg meer, het lag tusschen haar gedachten en gevoelens zoo schuchter verscholen, dat het wel schijnen moest alsof al het andere, de zoete zonnewarmte, het steeds voller wordende licht en de opwekkende lustigheid der lentelucht het uit haar hart hadden verdreven, zoodat er niets van overbleef dan een vleiend vleugje uit het verleden. Glimlachend erkende zij, terwijl zij bleef uitzien over de vlotte watervlakte, dat al haar voornemens als in het verleden lagen; het geleek wel alsof alles wat zij besloten had te doen en later te zeggen reeds lang geleden eens door haar gedaan of gezegd was. Was zij niet veel vroeger reeds het voetpad langs den dijk afgegaan, met werkelijk levend verlangen en had zij niet, toen inderdaad ongeduldig, op het pontplankier op Jules, den veerman staan wachten?

En nu deze tocht, de bijna zinnelooze herhaling van iets dat niet te herhalen is.

Maar nogmaals glimlachend, met een lachje dat als een blauwe schaduw langs haar zachtroode smalle lipjes gleed, moest zij zichzelve bekennen, dat ze nu toch voor het éérst, schoon vergeefs, op weg was om hem te ontmoeten, dien zij gevoelde dat zij eens liefhebben zou....