Onze Eeuw. Jaargang 21

[p. 99]

Verzen
Van Edward B. Koster.

Opaal met groene glinstering in blauw,
Mysteriegrot van schoonheids flonkerschijn,
Zou wat de menschen zeggen waarheid zijn,
Dat gij verandert al naar vreugd of rouw?

Zijt gij uw drager zóó door alles trouw,
Dat dofheid u doortroebelt bij zijn schrei'n
En fiere glanzing blikkert bij 't verblij'n,
Gij wondersteen, gestold uit tinteldauw?

Ik wil in vreugdeverten mij verblijden,
Door 't blinken begeleid van mijn opaal;
Maar neigt mijn zon allangzaam ten gedaal,
Dan zwijge in dof berusten alle glans,
Die vroeger oplaaide in den levensdans,
En heersche troeb'le weemoed bij mijn lijden.

[p. 100]

Jonggestorven violist.

 

Klein wonder, in wiens wezen ligt getast

 

Gevoel en wijsheid van een voorgeslacht,

 

Hoe staat ge daar verdiept met uw doordacht

 

Bezield gespeel, geloovend, en verrast

 

Door eigen schoonheid, die als eed'le gast

 

Woont in uw ziel, en met ontemb're kracht

 

Te voorschijn barnend, vroom wordt ingewacht,

 

En altijd schooner, voller, hooger wast!

 

 

 

Daar stijgt de hymnus, zuiv're snarenzang,

 

En licht gebogen 't hoofd, beluistert gij

 

Ekstatisch-kalm bezielde tonenrij,

 

Die opstijgt uit uw vedel, weidsch en lang.

 

En alle hoorders voelen dat daar staat

 

Een oude speler met een jong gelaat.