Onze Eeuw. Jaargang 21

[p. 241]

Gedichten
Van Willem de Mérode.

't Zal eenmaal door mijn liederen slaan

Alsof, een lentemorgen,

De vogelen al te zingen gaan

In lucht en loof verborgen.

Dat kwinkt en kwettert frank en frisch

Nabij en ver verdoken.

Dat komt omdat het voorjaar is

In bloesems uitgebroken.

De gulle gele boterbloem,

De milde madelieven

Staan druk omkringeld door 't gezoem

Van drieste honingdieven.

De lucht hangt vol van vochte geur.

De weide drijft van roken.

Dat komt omdat het voorjaar is

In bloesems uitgebroken.

Wat bloeit en bladert, pluist en pluimt

In weiden en langs wallen,

Is nu aan zon en goedgeluimd

Plagenden wind vervallen.

[p. 242]

 

Er is geen groeiseltje in 't gras,

 

Dat zij niet koestrend strooken,

 

Nu 't voorjaar zoo verrukklijk ras

 

In bloei is uitgebroken.

 

 

 

Wat was mijn leven zonder Zon,

 

Die blaken komt en blinden.

 

O, dat ik voor U zingen kon

 

De liederen der beminden!

 

Maar 't zàl nu door mijn liederen slaan

 

Voorgoed en onverbroken.

 

Dat heeft de zengende Zon gedaan

 

Nu 't voorjaar is ontloken.