Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 369]

Ikarus
Door Ben van Eysselsteijn.

Die nacht was 't, of ook d'allerlaatste glans
van leven aan de kimmen van zijn denken doofde
en willoos vloeide in de neergebogen nacht,
die aan zijn weerloos hoofd voorbij
haar golvend lied van donker moeizaam zong.

De maan hield over alle dingen wreed en hard
de spitse glimlach van haar zielloos lijf gespreid
en trok al 't leven samen en versmolt
onder den melken glans van giftig wit
de laatste sidd'ring van 't verlaten land.

Zoo: langs de stalen punten van de torens
en van de blauwe daken der gestorven huizen
daalde de maan tot haar verdelging neer.

Toen stierven alle dingen;
- dier en mensch. -

Die samenhokten in de hooge huizen
of in de diepgekerfde straten eener stad:
- ze stierven -
Die woonden in de rosse schuren
en in de zwaargebalkte lage kamers van het land:
- ze stierven -

[p. 370]

 

En wind en water, lucht en vlammen, zweeg

 

onder d'ivoren pants'ring, die een steenen God

 

met spitse ving'ren rond hun leden toog.

 

 

 

Zoo was het, of ook d'allerlaatste vonk

 

van leven in zijn oogen doofde

 

en vloeide als willoos water in den donkren kolk,

 

die Nacht heet.

 

 

 

En niet als and're nachten klom hij op

 

en was gemeenzaam met het lied der stormen.

 

En niet als and're nachten droeg hij op den wind

 

zijn statig lijf ter overwinning uit;

 

of zweefde in den kring van land en lucht

 

gelijk een donk're ster

 

tusschen de wolken zijner uitgespreide vlerken.

 

Ook hij was als al and're dingen:

 

- dood. -

Maar plots werden hem d'oogen open:
- ‘Dag!’ -
Een amethysten glans
vloeide als water aan den matten kim
terwijl een enk'le ster verdronk in 't stijgend licht.
En met de bleeke ziel der jonge dag
klom in hem als een brandend vuur de wensch,
om weer te stijgen en nog eens te zien
hoe d'aarde met haar neergebleven bergen
vergeefsch te vangen zocht, het spoor
van zijn onmetelijken vlucht.

En toen: - (nog éénmaal) - waar hij stond,
sloeg hij de groote - blanke - vleugels uit
en hief zich op den wind en steeg en steeg,

[p. 371]

 

terwijl de aarde ontzonk aan zijner voeten sidderenden druk.

 

 

 

Dan werd de wereld als een wonder doek

 

dat langzaam onder hem zich openvouwde.

 

Nog zag hij velden. bosschen, - torens stonden

 

als vuursteen midde in de zwarte aarde;

 

de bergen droegen vuur en elke top een vonk,

 

een vlam, een kruis.

 

Toen werd de wereld met zonlicht overgooid

 

en schoot onder hem uit als brandend glas

 

van een veelkleurig raam;

 

- maar dit was niet zijn vlucht! -

 

De dartele uitbundigheid van zijne vlerken

 

sloeg op den wind en hief hem hooger:

 

ster na ster bleef achter, kwijnende

 

als schoone tranen om zoo groot een daad.

 

En in dien stroom van vloeibaar licht

 

klonken zijn woorden als bazuingeschal:

 

‘Ik kom!’

 

Toen zweeg hij, maar strekte in een sidderend ontroeren

 

zijn slanke armen zwijm'lend naar de zon,

 

die over hem glimlachend nederboog

 

en met haar brandende gelaat van licht

 

zijn blinkend voorhoofd

 

kuste.

Toen viel hij!

Niet als een dier! - Zooals een God valt viel hij:
- brandende! -
Vlam het gelaat!
Zelf: ‘Zon!’

[p. 372]

 

En waar de lucht zich als een zuil van vuur

 

achter hem sloot,

 

spoot hij omlaag en brak uit alle sfeeren

 

van licht op licht en ster op sterren neder

 

en koelde in een schuim van blindend wit

 

zijn vlammend lijf,

 

dat op de golven bluschte.

Avond.
De roode zon liet nog een enk'le droppel bloed
op 't sidd'rend goud der verre zeeën vallen
en trilde bij den huiverenden kreet der nieuwe nacht
die over 't water woei:
‘Ikarus! - Ikarus!’

En als een rij van schaduwen vergleed een vlucht
van zilv'ren reigers
langs het gebersten perlemoer der lucht.