Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 366]

Gedichten
Van Jan J. Zeldenthuis

Ik heb den dag zoo lief, zoo lief het licht,

Dat groeit uit 't groen der vroege loover-boomen,

Dat leven geeft aan lange, stille stroomen,

Die gaan door 't land in strak-gespannen plicht.

Ik heb den dag zoo lief, zoo lief 't geluid

Van het ontwaakte leven in de huizen,

Als 'k overal dit ééne lied hoor ruischen

Van ochtend-gang tot avondlijk gefluit:

‘Alleen is leven klaar en schoon en goed,

Wanneer het licht brandt, onbewust, van binnen,

Wanneer de geest de dartel-speelsche zinnen

Hoort zingen in den klop-slag van het bloed;

Wanneer het leven zelf geen schoonheid vraagt, -

Omdat de ziel, oneindig-begenadigd,

Als schoonheid is, en, aller vreugd verzadigd,

Niets anders wil dan wat het zelve draagt!’..

[p. 367]

Herfst

 

Enk'le schepen gaan en komen

 

Door het duister van de vaart,

 

Waar de hooge boomen droomen

 

In hun eigen herfst-geblaert.

 

 

 

Groen en rood op geel-beschenen

 

Water zoeken donk'ren wal;

 

Door den avond zingt dit eene

 

Lied door droeven blader-val:

 

 

 

‘Stille schepen gaan en komen,

 

Varen langs de blaren heen,

 

Blijven even, zwijgend, droomen

 

In de groote vaart, alleen;

 

 

 

Kleine, gele blaad'ren blijven

 

In den avond, in den nacht,

 

Tot zij langzaam verder drijven,

 

Waar het duister wacht....’

[p. 368]

Mijn leven

 

Mijn leven is een kleine tuin,

 

Dicht bij een groote stad;

 

De luwte van een zonnig duin

 

Gaat langs het kleine pad,

 

Dat van de menschen tot mij voert,

 

Terwijl de groote rust ontroert

 

Van een goud-gelend blad.

 

 

 

Die kleine tuin is stil, dood-stil,

 

En de onbegrepen rust

 

Is in het teeder goud-geril

 

Van 't loover onbewust;

 

Herinnering en schoonheid meest,

 

Zij maken alles tot een feest

 

Van nieuwe levens-lust.

 

 

 

Wat bleef aan wrange bitterheid, -

 

Diep najaar in mijn tuin, -

 

De klare October-zon bevrijdt

 

Omnevelde en vergrijsde kruin,

 

De tuin, die in de luwte ligt,

 

Als een volmaakt, ontroerd gedicht,

 

Tegen het hooge duin.

 

 

 

Nu droomt de herfst bij ons, bij mij,

 

En langs het kronk'lend pad

 

Gaat rood en geel de pracht voorbij

 

Van weg-gezworven blad;

 

Maar als een klein, vergeten feest

 

Blijft daar mijn leven, droomend meest

 

Van wat het vroeger had!....