Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 359]

Verzen
Van Herman Middendorp.

De groote rhythmus der natuur

ruischt eenzaam in den val der doode blaren,
en reuzig rijst de rij der eindelooze jaren

uit mijmering van uur aan uur.

Zoo menig avond, al te snel

in 't grauwen van den diepen nacht verduisterd,
heb ik vergeefs de wonderlijke stem beluisterd,

die aanruischt uit der tijden wel; -

die op zijn stagen maatgang deint

na korten praal de daling der geslachten,
de held're schitt'ring vóór den doodsslaap der gedachten,

en 't leven op en neder lijnt; -

die naar een onbegrepen wil

opstuwt en toom al ons begeeren machtig,
de helste vreugden maakt op dra verdoove' indachtig;

dan wordt het in de harten stil.

Zoo menig uur dat langs mij schreed,

gelaten om 't vervuld zijn vóór 't verglippen,
liet mij den wrangen smaak van vragen op de lippen,

waarop niet één het antwoord weet.

[p. 360]

 

Door 't goud van elken zonneschijn

 

deint rusteloos de hunkring van het Andre;

 

vage benauwing van d' onmóóglijk te verand'ren

 

wiss'ling van zijn en niet te zijn.

 

 

 

Als wieken boven zonnewei

 

schuift over 't land de schaduw der seizoenen,

 

en op den beurtzang van vergrijzen en vergroenen

 

danst alle leven dwaas voorbij.

 

 

 

Want achter alle dingen wacht

 

de Sterke, met de rust van 't zeekre winnen;

 

hij stort de schoone dagen van hun hooge tinnen

 

en wenkt den nacht, den grooten nacht.

 

 

 

Wat dan? - dat donkre woord weet geen;

 

de teedre stemmen om ons heen verstommen,

 

de laatste schijn van aardsche liefd' al na verglommen;

 

steil rijst de zwarte vraag: waarheen...

 

 

 

Maar in den doolgang van den tijd,

 

waar de uren schuw verscheemren langs de wanden,

 

die 'k angstig aantast met mijn zenuw-kille handen,

 

zoek ik een uitweg, en verbeid

 

 

 

den dag, dat ik een teeken vind

 

in glans van zon, in 't ruischen van den regen,

 

in 't geuren van de bloemen langs de landsche wegen,

 

in 't klagen van den najaarswind.

 

 

 

Een teeken, dat geen harten slaan

 

om niet, geen klacht vergaat, geen tranen leeken

 

verloren, dat geen liefde ontijdig sterft, een teeken

 

dat God mij niet voorbij zal gaan...

[p. 361]

Mij is de weemoed...

 

Mij is de weemoed van wie vroeg verloren

 

het pad naar Liefdes bloem-bedolven dal;

 

ik kan den zilvren klank der lied'ren hooren,

 

maar weet dat ik het niet bereiken zal.

 

 

 

Toch werd ik met een diepen drang geboren

 

te zoeken Liefdes bijzijn overal;

 

ik speurde steeds haar uitgewischte sporen;

 

geen berg scheen mij te steil, geen brug te smal...

 

 

 

Dit is van al mijn vreugd de donkre keer:

 

dit is de vale schaduw van mijn leven:

 

dit slaat mijn zuivren wil tot schoonheid neer:

 

 

 

dat mij door elk beminnen is gebleven

 

het arm bezit van wat mijn hart zoozeer

 

verlangend is, aan anderen te geven.

[p. 362]

Levensleer.

 

Aan A.F.

 

 

 

Wie nooit de schaamle wegen

 

van diepsten deemoed ging,

 

zal nimmer zijn gestegen

 

tot Liefdes loutering.

 

 

 

En niemand heeft te geven

 

het schoonst van hart en mond,

 

die aan den rand van 't leven

 

niet zelf als beedlaar stond.