Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 364]

Verzen
Van Willem de Mérode.

Er zweeft een geur van wierook om de woorden,
Die wonderlijk weldadig is en zoet.
Zoo heerscht de rust in 't kinderlijk gemoed
Der sterk en argeloos van God bekoorden.

De vuige zonden zijn zoo schel belicht,
Wijl wij ze uit heldre zekerheden schouwen.
Want overal zien wij den hemel blauwen.
Vlak naast ons glanst Gods vriendlijk aangezicht.

Dan spreekt de zoete Jezus tot de ziel.
En 't wordt een heimlijk zingend fluistren,
Waarvan geen ander weet, noch weten mag.

't Sonoor latijn klinkt als de klare lach
Van twee gelieven in 't vaag duistren,
Voor nacht hun stilst beminnen overviel.

[p. 365]

Het offer.

 

God, wat maakt Gij uw eischen schriklijk zwaar!

 

‘Offer uw zoon! uw eengen! dien gij mint!’

 

Telkens die stilten, of Ge U nog bezint,

 

En dan, vreeselijk snel, als een gevaar

 

Komt, plots, de bangverwachte naam van 't kind. -

 

't Kalken gezicht kromp weg in 't grauwe haar,

 

Hij hoorde 't honend gieren van den wind

 

Toen God ten hemel voer, met oogen zwaar

 

En bloedbevlekt, zag hij den jongen spelen.

 

En innerlijk verscheurd, en blind verwoed

 

Kreet 't in hem: 'k moet hem vangen, binden, kelen!

 

Gods handen toonen rood van rookend bloed!

 

Toen, radeloos, boog hij voor Gods bevelen,

 

En gaf het over.... en dat was God goed.

Zijn kleedren had hij niet alleen geruild
En kostbaar wapentuig, maar ook zijn leven.
Hij had zijn wijsheid en zijn kracht gegeven
En wat in harts verholen diepten schuilt.

Voor simpele eenvoud, sterke aanhanklijkhêen,
Bood hij het den gebronsden jongen herder.
Die nam, en streed, en slingerde het verder
En trof Saul met den scherpgekanten steen.

En Jonathan duldde het dubbel leed.
Hij dacht zijn vader hard en David wreed,
En kampte om 't arm geluk van dood te zijn.

Bij 't rijzen van den grijzen schemervloed,
Gruwt David van den lauwen smaak van bloed,
En staart vol afschuw naar den rooden wijn.