Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 233]

Verzen
Van Ben van Eijselsteijn.

Dag lokt. De dag.
kom Lief! - Wij schrijden nader,
ons voert het pad den hoogen heuvel op
ons voert de zon - het licht, blanke vergader
van goudheids zegening ter vreugde op.

Nacht week. De Nacht.
Wij hielden wèl de wegen,
nu vloeit het licht de effen morgen in.
Ons lokt het doel: De groote zonne tegen
schrijden wij voort den jongen morgen in.

Ons houdt het licht
der verre Zon omvangen;
wij winnen veld. - Moed lief! - Wij schrijden voort!
ons heeft het Licht met gouden kleed omhangen
en lokt - en lokt: het doel der gouden poort.

Wij zijn de zoekers
die de dagen zworven;
de meester roept ons in den wijden poort.
Wij volgen 't hoog symbool dat ons geworden
en nacht vloeit heen... kom Lief! - Wij schrijden voort.

[p. 234]

Volgroeide lente.

 

De wind wiegt over de landen

 

en vleit langs mijn wachtend gezicht,

 

ze streelt met haar bloemenhanden

 

mijn brandende oogen dicht.

 

De goudene zonnedagen

 

die gaan in een lange rij,

 

ik kan hun licht niet verdragen

 

ze zweven voorbij...... voorbij......

 

Ze bloeiden de donzen nachten

 

van lente en geuren zwaar,

 

de laaiende dagen voldrachtten

 

het willende leven daar.

 

Ze zingen hun wilde gezangen

 

van lente die zóó zich geeft:

 

't stilhuivrend geluksverlangen,

 

dat diep in mijn lichaam leeft.

 

Der sidderend bladeren beven

 

zindert in groen-gouden dos,

 

en mijn wild opbruisend leven

 

scheurt uit haar kluisters los.

 

Maar al diep en donker ontroeren

 

verteedert het leven niet:

 

het sterke; het machtig-stoere,

 

laat enkel verdriet...... verdriet.