Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 234]

September
Door Herman Middendorp.

Door de hooge helle zomerdagen
gaan mijn stage stappen sterk van wil;
wissling van verblijdenis en klagen
wentelt om vertrouwens vaste spil.

Al de beelden, die mijn hart bevolken,
gaan en komen kalm en vreezeloos,
als het spel der zon-doorwoelde wolken,
even diep en glans-bevracht en broos.

Maar bij 't valen van de verre vlakte
in den glans der weifel-zieke zon,
als in de eerste kille streeling knakte
't laatste schoon dat zomer geven kon, -

sluipt een vreemd verdriet in mijn gedachten,
droomend als der zonne bleeke lach,
door den meischen waan der zoele nachten,
door de blauwe schemers van den dag.

[p. 235]

 

Wonderlijk begeeren, niet te vatten,

 

lokt mij naar der luide menschen woon,

 

arm aan zomers ongewonnen schatten,

 

beedlaar naar een onomvaambaar schoon.

 

 

 

Door het park, waar 't spel der schrille kindren

 

't zinken van de blaadren begeleidt,

 

die in gouden dwarrel-daling zindren

 

van verlangen naar vergetelheid, -

 

 

 

dool ik peinzend in den kleurgen toover

 

die haar weeke wijzen om mij spint;

 

de uren drijven als de wolken over

 

met de wijde tochten van den wind.

 

 

 

Maar als later snel gewekte schimmen

 

in de kleur-gedoofde schemerstraat

 

langs de mijmer-moede gevels klimmen

 

naar den weemoed van het lucht-gelaat; -

 

 

 

als de brugge-bogen roerloos ronden

 

in de klaarte van de grijze gracht,

 

die vergadert in zijn diepe gronden

 

't schaamle vagen van de dagepracht, -

 

 

 

zwerf ik langs de lichte ramen-rijen,

 

of een wel-geweten drang mij drijft,

 

schoon me in alle huizen lach en schreien

 

ongekend en duister achterblijft.

 

 

 

Al de vale vlammen der gezichten,

 

die in 't rassche scheemren langs mij gaan,

 

dragen 't merk der strak-gespannen plichten;

 

doelloos mijmren kan men niet verstaan.

[p. 236]

 

Soms, in even tegen-lichtende oogen,

 

achter lachens leege tinteling,

 

speur ik met een droef geluk bewogen

 

dat een mensch als ik voorbij mij ging.

 

 

 

Een, die moeizaam achter bleeke broosheid

 

van zijn spot-vertrokken wezen bergt

 

poovren schat van eendre hulpeloosheid;

 

droefenis die al-door knaagt en tergt.

 

 

 

Eenzaam onder 't woelen van zoovelen

 

wacht ik tot de laatste stap vergaat,

 

en de klare klokken tinklend spelen

 

over 't zwijgen van de doode straat.

 

 

 

En een steigerend verwachten prikkelt

 

rusteloos mijn angstig kloppend hart,

 

maar de torens dooven vaal-omwikkeld

 

en de laatste vensters worden zwart.

 

 

 

Vragen zonder oorsprong, zonder einde,

 

mijmeren hun staag en stil verwijt

 

dat ik eenmaal droomde in de verreinde

 

sferen van den lichten zomertijd.

 

 

 

Wankle tusschen weiflen en gelooven

 

tot verlangen maatloos in mij rijpt, -

 

hunkeren mijn handen hoog naar boven,

 

als een kind dat naar de sterren grijpt.

 

 

 

Tot mijn moede voeten den gewenden

 

gang hernemen naar mijn eindlijk huis,

 

waar mijn kamer vruchtloos den gekenden

 

vrede biedt van goed en veilig thuis; -

[p. 237]

 

wijl mij warme schaduwen omweven

 

van zoo menig lang-verklonken lied,

 

of de weemoed van mijn gansche leven

 

in dat enkel uur tezamen vliet.

 

 

 

Uit het welig wisselen der dagen

 

kiemt een kommervol gekweekt verlang,

 

bij de drift der zon-doorschoten vlagen,

 

bij het regen-ruischen, bleek en bang.

 

 

 

Maar in 't einde staan de hooge luchten

 

einderwijd gespannen, koel en klaar;

 

ijl en helder luiden de geruchten,

 

slechts mijn hart is zorgelijk en zwaar.

 

 

 

Wijl ik elk vervullen ongeboren,

 

al verlangen immer onverblijd,

 

elke grauwe worstling weet verloren,

 

en gelaten naar den winter schrijd.