Onze Eeuw. Jaargang 19

[p. 352]

De avondster
Door Dankert Skagen.
Vertaald uit 't Noorsch door V.D. Isaachsen, Dudok van Heel.

Waar stroomen van smeltende sneeuw in schittering van zonnevuur speelden om sneeuwklokjes jonge stengels, heeft zich een pantser van ijs gelegd, toen de zon daalde en de nevel van de zee in purper gloeide achter de blauwe bergen.

Nu vonkelen de witte stralen van de avondster in het ijspantser rondom de stengels der sneeuwklokjes.

Terwijl de namiddagzon de kamers vulde met licht en warmte, zaten de kinderen gebogen over hunne boeken, zich haastende om uit te gaan naar hun spel en blijden lach. Nu hoor ik dien lach in de frischheid van den voorjaarsavond onder een blauwen hemel; ik hoor hen zingen in de verte, de snelle voetstappen weerklinken op het grind buiten mijn raam.

En de avondster vonkelt met witte straling boven het spel der kinderen en boven hun blijden lach.

Op het midden van den dag stonden de vischvrouwen op de smalle kaden in de open hallen, verpakkende in

[p. 353]

tonnen het glinsterend zilver, een rijkdom van de zee. Terwijl de zon daalde gingen zij moe maar welgemoed terug naar hun kinderen en het eigen thuis. Nu luiden de avondklokken van de hooge kerktorens in den vastentijd, stil gaan mannen en vrouwen op den kerkweg, en het licht der brandende kronen breekt in het oneffen glas der kerkvensters met witte stralen, stralen uit eeuwige diepten. De avondster vonkelt met witte straling in de boogvensters der kerken.

Avondster! Gij jonge zuster onzer aarde; als eene badende, warm en blozend hult gij u in uwen eeuwigen sluier, de milde regenwolken! Wel weet ik dat uw jonge hart bevend wacht op een dag die komen gaat: dan zal de morgenwind uwen sluier wegnemen, zeilende witte wolken zullen om uwe schouders spelen, de blauwe hemel zal uwe kleeding zijn, een gave u door God gebracht; dan zult ge staan voor het aangezicht van uwen bruidegom, de zon, de stralende, de sterke, de heerlijke - wel weet ik dat uw jonge hart bevend wacht op dat heilig morgenuur, gij jonge zuster onzer moeder aarde, gij die als eene badende u hult in een wolkensluier van milden regen.

Avondster! De aarde, uwe zuster herinnert zich een dergelijke ure. Wat nog slechts droom is in uwe gedachte, wat nog doel is van uw verlangen, het geluk uwer hoop, de vreugde uwer verwachting - is tot werkelijkheid geworden voor de aarde, uwe zuster, op den dag van hare vreugde.

Maar haar geluk is tot droevenis geworden. Want de kinderen die haar geboren werden zijn gestorven. Al de kinderen uwer zuster zij sterven, ach, zij vermoorden zelf elkander met wreede bloedige handen.

Ja, Avondster, gij die rust in hope en groeit in uwe vreugde als de knop, wiens bladen onrustig beven den bloeitijd te gemoet: uwe zuster, de treurende moeder

[p. 354]

heeft droevenis; zij draagt een diepe smart, zij is in duisternis gehuld. In een zwarte sluier, die haar bleek gezicht omhulde, lag zij gebogen over haar dooden zoon; de donkere hemel was haar zwarten sluier en het doodsbed van haar zoon was een houten kruis: Mater dolorosa is de naam uwer zuster, Sancta Maria, Mater dolorosa!

Schitterende jonge ster: in witte vonkeling straalt ze boven eene treurende moeder.

Gij straalt, en uwe stralen zijn wit. Verduisteren zij niet, nu gij mijne woorden hoort? Lichten zij nog sterker als groeten van blijde oogen?

Is de aarde niet duister? Zegt gij, dat zij met sterker glans nog straalt dan gij zelf, rein en helder als een wit rozenblad waar middagzon op speelt? Is de aarde voor U een stralende sterre, zooals gij nu zijt de stralende pracht van den voorjaarsnacht?

Uwe stralen lichten mij tegen als groeten van blijde oogen, als kindekens lachten wanneer het de armpjes naar moeder strekt en wacht dat zij het nemen zal en kussen zal, of wanneer het komt geloopen vader te gemoet, recht in zijn open armen. Als zoo mijn kind geloopen komt dan verdwijnt al droevenis, verjaagd zijn alle zorgen en het licht van kindekens oogen is als zon voor zonnebloems aangezicht.

Wenkende avondster! Ik wil u gelooven. Ik wil u gelooven zooals ik mijn kind geloof, omdat ik in God geloof, of in God geloof omdat ik in mijn kind geloof. Ik geloof U en ik groet U met vreugde, als gij schittert in het blauwe lentediep boven de parelglans der besneeuwde bergen. Ik geloof U wanneer gij rustende in uwe hope en uwe reine onschuld mij zegt, dat uwe oudere zuster, de

[p. 355]

moederlijke aarde, stralende is als gij zelf, ja stralender nog dan gij in uw stralenden sterreglans.

In het pantser rondom sneeuwklokjes jonge stengel vonkelt de witte straling van de avondster. En ik denk terug aan den nacht, een voorjaarsnacht, een paaschnacht, toen zij schitterde in de vleugels der nachtvlinders, de geluidloozen, die speelden met de bloemen in den hof bij het graf van Jezus.

In de boogvensters van de kerk schitteren de witte stralen der avondster. De lichtkronen branden niet meer de avondklokken hebben geluid, de moeder heeft haar sluimerend kind gedekt. Het slaapt - om met den morgen en een morgenkus te ontwaken, als vader naar zijn werk gaat, als de wagens ratelen in de straat en de postbode aanschelt, als de morgenklokken luiden van de ijsgroene kerktorens, als de zon boven den bergtop stijgt en de aarde lichtende schrijdt in het licht - zooals de witgekleede bruid haar bruidegom te gemoet gaat.