Onze Eeuw. Jaargang 18

[p. 77]

Verzen
Door Tony de Ridder.

Als de boomen rozen dragen,
Zingt er door mijn ziel een lied,
In de lichte Juni-dagen,
Als de boomen rozen dragen
En men niet dan rozen ziet.

Roode rozen zijn als harten,
Waarin sterke liefde bloeit;
Roode rozen zijn als harten;
Die in trots het leven tarten,
Als geluk tot leed vergroeit.

Rose rozen zijn als de uren
Van een leven, kalm en goed;
Rose rozen zullen duren
Door de zomerzonnë-uren
Eer de dood hen welken doet.

[p. 78]

 

Witte rozen zijn als zielen

 

Van wie zijn verstild in leed....

 

Witte rozen zijn als zielen,

 

Die in deemoed huivrend knielen

 

Als hun het geluk ontgleed.

 

 

 

Elke roos is een groot wonder,

 

Buiten of in stille woon;

 

Altijd is een roos verkonder

 

Van 't ontroerend levenswonder,

 

Elke roos is smartlijk schoon.

[p. 79]

Vergankelijkheid.

 

Ik kan niet vergeten het vlieden der dingen,

 

Dat vreugden verwelken, en al vergaat,

 

Dat achter de lichtste herinneringen

 

Als donkere dreiging de Dood steeds staat.

 

 

 

Mijn goudene vreugden en zachte gedachten,

 

De broze gevoelens, die 'k heb gevoed,

 

Een eender verbleeken ligt 't alles te wachten,

 

Hoe trouw en hoe liefdevol ik ze hoed.

 

 

 

Ik heb al zoo lang, o te lang reeds ontweken

 

Wat toch 'k moet aanvaarden als zekerheid,

 

Dat alles wat lief en wat schoon is, moet breken

 

En sterven in strenge onverbidlijkheid.

 

 

 

O, laat mij één oogenblik mogen vergeten

 

Dat leven beklemend - verbijstrend is,

 

Laat ook van de glanzendë uren mij weten

 

Der zuivere blijdschaps ontvangenis.

 

 

 

O leer mij de zeldzame vreugden bereiken

 

Van innige levensverzekerdheid,

 

Al kan ik ook nergens en nimmer ontwijken

 

Dien duisteren gang door eindloosheid.

[p. 80]

Grijze dagen.

 

Zooals een peinzend mensch, die 't zachte droomen liefheeft,

 

Rond zich de stilte breidt van onbewogen sfeer,

 

Waarin het zwijgend leven enkel aandachtig voortleeft

 

Op vlakke, breede deining van 't diepe zielemeer,

 

 

 

Zoo schijnen zich in 't leven de dagen wel te omhullen

 

Met een doorzichtig-ijl, oneindig-teeder grijs,

 

En komt een vreemd geluk de tijden stil vervullen,

 

En glijdt het leven voort naar ongeweten wijz'.

 

 

 

Dan zwerft de ziel alleen langs verre, stille wegen,

 

Waar elke donkerheid haar even huivren doet,

 

Dan komt van 't vreemd verleden de ziel de schaduw tegen

 

En weet zij weer den eigen, geringen levensmoed.