Onze Eeuw. Jaargang 18

[p. 371]

Olim
Door Edward B. Koster.

Herinner je je nog dien zomerdag,
Toen alles in de zonnejuub'ling beefde,
En weet je nog hoe plots'ling in ons leefde
Wat diep gedoken in ons wezen lag?

De warmte van Augustus dreunde als brons,
Ons beider bloed zong eend're harmonieën,
En bij ons beider harten psalmodieën,
Drong heel der wereld liefdewet in ons.

Ik voel den zachten druk nog van je hand,
'k Zie van je oogen nog 't lief-ernstig staren,
Ik ruik den fijnen geur nog van je haren,
En heel je zoetheid had mij overmand.

Bewaar de erinn'ring aan dien één'gen tijd,
Zoo hoop'loos kort, maar toch zoo'n eeuwigheid!

[p. 372]

II.
Winter.

 

Hartstocht'lijk lag de roode gloed op 't land,

 

En blozend lag de sneeuw in de avondzon,

 

En toen die nieuwe roode gloor begon,

 

Toen namen wij elkander bij de hand.

 

 

 

Vlug ging het over 't ijsvlak, aan den kant

 

Vlogen de wilgen voort, de zonne spon

 

Steeds diep're tinten aan den horizon,

 

Een enk'le ster blonk op als diamant.

 

 

 

De roode gloed zonk ook in ons, wij vlogen

 

Met vleugelvoet'ge vaart langs spiegelbaan,

 

Mijn hart begon zoo trotsch en hoog te slaan....

 

 

 

En in het vluchtig flitsen van je oogen

 

Leek mij een vreemde, wonderbare schijn

 

Van blij verbazen dat het zoo moest zijn.