Onze Eeuw. Jaargang 18

[p. 370]

Hoovaardig gedicht
Door Ernst Groenevelt.

Ik hoor aldoor een ongestoorde maat!
Eén monotoon gezang, het gansche leven.

Keert niet de dag weer immer lijk hij gaat,
Om ons het toegemeten deel te geven?

Wat doen de menschen anders dan het weven
Van dag-aan-dag: Eén onvoltooide daad?

Zoo zijn wij monniken in 't zwart gewaad
Van onze plicht - tot dat wij moede sneven.

Breek uit! O neen, ik wil den dood zoo niet
Laat mij een vogel zijn en stijgen, stijgen
Hoog boven al het klein gebeuren uit.

O Heer, ik weet niet wat dees drift beduidt
Is 't hoovaardij? Vergeef en leer mij zwijgen
En dankbaar zijn voor wat het leven biedt.