Onze Eeuw. Jaargang 18

[p. 97]

Verzen
Door Tony de Ridder.

Er neurt een orgel door het stille straatje,
Het speelt zoo'n schrijnend valsche melodie,
Dat 'k in mijn ziel dreigend voel binnensluipen
Een droef gevoel, - wrange melancholie

Om 't vreemde deuntje, en die schrille tonen
Die huilerige wijs, zoo weëig-zoet,
Die me ondanks al dat grof-sentimenteele
Van verre, schoone dingen droomen doet.

Van groene zeeën, Devon's roode rotsen....
Van vijvers, waar een witte bloem uit bloeit,
Rondom veel hooge, slanke populieren
Waar 's nachts een wilde wind doorhenen stoeit.

En tóch - is 't enkel maar dat ééne deuntje,
Die schrijnend-schrille, droeve melodie
Waardoor ik al die schoone dingen
In tijd en ruimte ver, vlak bij mij zie.

[p. 98]

Gelijk deez' stille najaarsdag....

 

Gelijk deez' stille najaarsdag laat zoo mijn leven wezen.

 

- Naar effen, grijzen hemel reiken schaarsche gouden linden

 

In paarsen mist, waaruit zij stil als dooden, zijn gerezen. -

 

Laat m' eender blij-berustend, Heer, in bloei en dood U vinden.

 

Wees Gij de gouden achtergrond van mijne levensdroomen.

 

Mag ik dan dicht U naderen - en zult Gij mij genezen?

 

Opdat ik sterk in 't leven sta, zoo als de gouden boomen...

 

Gelijk een stille najaarsdag zal dan mijn leven wezen.

Want Leven gaat van eenzaamheid

Naar grooter eenzaamheden,

Al gaan ook veilig naast ons voort

Liefde's vertrouwde schreden.

Want nimmer zal een eindig ding

Die vreemde smart vervagen

Van hen, wier wachtende oogen, diep

In zich, de stilte dragen.

Van wie bewust aanvaarden durft

't Eenzame van gebeden,

Eischt God gang van verlatenheid
Naar dieper eenzaamheden.

[p. 99]

De linden geuren....

 

A ceux qui voient le monde dans la lumière étrange du crépuscule.
André Suarès.

 

De linden geuren rondom d' oude kerk....

 

Er hangt een zwoele geur van oude dingen,

 

Waarvan in schemering wel vogels zingen....

 

De linden geuren rondom d' oude kerk.

 

 

 

Gerániums vlammen over 't grijze plein; -

 

Ik kan niet 't onbegrepen wonder noemen,

 

Dat al die vreemde, vuren-roode bloemen

 

Zoo vol van diep geheimenis doet zijn.

 

 

 

't Is óok in 't zuivre waaien van den wind

 

Verreinend zware, zwoele zomernachten;

 

Het zijn dezelfde diepe Godsgedachten

 

Die 'k in die linde en roode bloemen vind.

 

 

 

Maar tóch - o, óveral die zwoele geur

 

Van lindebloesem en van oude dingen....

 

In schemering dat vreemde vogelzingen....

 

Op 't grijze plein die brandend-roode kleur. -