Onze Eeuw. Jaargang 18

[p. 258]

Verzen
Door Mr. P. Otten.

Eenzaam is mijn hart gebleven,
Eenzaam ook de snelle jaren
Van mijn vroeger-rijker leven,
Die om schijn van gouden haren
- Poovre waan zich heel te geven! -
Schoonst en eindloos dierbaar waren.
Eenzaam is mijn hart gebleven,

Iedren dag en iedren nacht.

Nader, nader dan de velen,
Wier van daad vervuldë oogen
Somtijds mij hun gave deelen
Van wat vluchtig mededoogen -
Dan hun even-medevoelen
In het troostende bedoelen

Van hun tastend woord -

Nader is mij 't zuivre blinken
Van de bloemen na den regen
Langs de weer bezonde wegen;
Liever 't lichte sterrepinken
Boven duistere jasmijnen,

[p. 259]

 

Die den nanacht roerloos geuren;

 

't Schoon bewogen, diepe zingen

 

Van een duister hart, verlaten

 

En eenzelvig als het mijne;

 

Of het monotone neuren,

 

Soms, van kinderen, die spelen

 

In de schemerende straten,

 

Tot de lampe-vensters gelen

 

En de stem van moeder roept....

 

 

 

Eenzaam is mijn hart gebleven,

 

Met zijn kleine schat van verre

 

Beelden uit verleden leven,

 

Met zijn bloemen, met zijn sterren,

 

Met wat vreemde kindren even,

 

En wat droevige muziek.

Dezen koelen avond is
Heel de schoone wereld stil.
Enkel leeft de zachte wil
Naar de zilvren donkernis.

Een fluweelen weligheid
Bleekt het graan, dat geurt en bloeit.
Langzaam en gestadig vloeit
't Late licht het westen uit.

Blinkend langs den heuvelzoom
Windt zich 't wegje naar het hucht.
'k Ben vervuld van broos genucht,
IJl en teeder als in droom....

[p. 260]

 

Heel nabij schijnt nu de ster,

 

Die daareven openging.

 

In de blauwe schemering

 

Lijkt mijn hand mij vreemd en ver.

 

 

 

'k Weet mij aan de wondre grens

 

Toevend van geluk en smart.

 

O hoe licht slaapt in mijn hart

 

Al te reede ontwaakte wensch,

 

 

 

't Oud gemis: de schamelheid

 

Immer door alleen te staan:

 

Niemand die mijn blijden waan

 

mede-gevend, mede-lijdt.....

 

 

 

Maar dééz vreugd wordt niet zoo zwaar,

 

Dat ze in weemoed over slaat

 

En mij droeve en eenzaam laat:

 

De avond is te koel en klaar.

 

 

 

En ik droom mijn kalme wacht

 

Aan de helling van de hil

 

Met alleen de zachte wil

 

Naar den zilver-donkren nacht.