Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 472]

Verzen
Door R.B.

Mijn stormende ziel doet de luchten beven,
Ik baan mij een weg door mijn moeders leven
En sla in de menschheid een gapende wond.
De schepslen zijn bang, en dekken de oogen,
Want knetterend brand ik in vuilheid en logen;
Een hozende leegte om mij rond!

Nooit ademt mijn ziel in de hooge portalen
Van vragende vrede; in glazen zalen
Van ijle, gespannen rust;
Maar ze breekt uit de aarde haar zoetste geheimen,
En wringt uit haar lichaam geweigerden zwijmel,
van grootheid, van zonde, en lust.

Een vlucht der comete is heel mijn leven,
Een goudene schicht door de goden geheven,
Te splijten de zwoegende aard.
Mijn zegekar mag in de dalen niet blijven,
Doet zeeën en zanden tot banen verstijven,
Te dragen zijn dreunende vaart.

[p. 473]

's Avonds.

 

Met oogen vol van licht

 

ben 'k stil verdwaald

 

naar 't bosch, - waar nacht

 

zijn zware stappen zet,

 

en drukt mijn oogen dicht,

 

en klemmend daalt; -

 

lijk aardevracht

 

zich om mijn leden bedt. -

 

 

 

Eén avondlichte plek

 

is nog gebleven,

 

Zaait munten licht

 

door 't schuivend bladerzwart; -

 

ten hooge reikend, strek

 

ik heel mijn leven;

 

een helle schicht

 

glijdt binnen in mijn hart.

 

 

 

Het duister, glansdoorwond,

 

golft zuchtebroos; -

 

als wade teer

 

omsleepend 't licht in 't gaan; -

 

zijn massa schijnt doorzond,

 

stijgt zwaarteloos

 

en deelt zich weer

 

om zoete glanzenbaan.

 

 

 

Wat is het, dat me ontstijgt,

 

en zich laat drinken

 

door 't ijlste Licht,

 

Dat niet de aarde kent,

 

Dat nooit tot haar zich nijgt,

 

en toch doet klinken

 

haar bronzen wicht,

 

haar steigerkrachten ment.

[p. 474]

Onrust.

 

Zooals de vlinder zoekt, die eens bezat

 

De schoonste bloem in allerheetsten toover,

 

En smaadt haar kleine lage zusters al,

 

En hong'rend jaagt de velden over, -

 

 

 

Zoo kreunt het dier, dat eens de bergen had,

 

In dalelanden weeldelui gevangen,

 

Het snuift de hoogten, hijgend naar gevaar,

 

Tot sprong gekrampt, in dol verlangen. -

 

 

 

Zoo jaagt het hart, dat eens zich nam 't geluk

 

In heel zijn jonge, wondre, wilde wezen;

 

Verbloedt het zacht, waar eens geluk het sloeg

 

De wonde, die niet wil genezen.