Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 457]

Verzen
Door G.H. Priem.

Als weer de lauwe windekes

Gaan spelen op de fluit,

Dan roepen al de kindekes

De Mei tot koning uit.

De Meie, de Meie,

De wereld is de bruid!

Ze kransen en ze kronen er

Zijn jongen blonden kop,

En trekken hem al jolende

Den hoogsten heuvel op.

De Meie, de Meie,

En dansen om den top.

Dan klappen ze in de handekens

En zingen blij een lied:

De Mei is koning in het land

En schooner is er niet.

De Meie, de Meie,

Die glimlacht als hij 't ziet.

Zijn droomblauwe oogen tintelen,

Zijn glimlach is zoo zoet,

Er sparkelt uit zijn blonde haar

Een glans als zonnegloed.

De Meie, de Meie,

Die maakt de wereld goed.

[p. 458]

Twee liedjes.

 

I.

 

 

 

De blanke bloem, geboren

 

In 't witte morgenlicht,

 

Sluit bij het dagvergloren

 

De blaren dicht.

 

 

 

Maar 't gouden hart blijft gloeien

 

In de ambergele kluis,

 

Die lauwe geure' omvloeien

 

En nachtgeruisch.

 

 

 

Zóó is mijn ziel een bloeme,

 

Wier fulpen urn omvat

 

Wat menschentong niet roeme:

 

Haar zonneschat.

 

 

 

II.

 

 

 

Ik sta en tast in 't duister,

 

Ik sta en tast rondom,

 

Toch is verborgen luister

 

Alom.

 

 

 

Ik sta en hoor in 't duister,

 

Maar zwijgen is rondom,

 

Toch is een vreemd gefluister

 

Alom.

 

 

 

Ik sta en wacht in 't duister,

 

Mijn lippen blijven stom....

 

God, wat geheim omruischt er

 

Me alom?