Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 447]

Verzen
Door Jan van Nijlen.

Soms, als de schepen schor en angstig fluiten,
Stem die mijn droomen spottend tegenlacht,
Druk ik mijn hoofd tegen de kille ruiten:
Daar slaapt de stad in stillen, blauwen nacht.

Duurbaar geluid, ik kende u reeds als kind,
Toen uwe klanken daalden, zwelden, stegen
In 't avonduur, bij 't rijzen van den wind
En moeder zegde: morgen komt er regen...

'k Hoorde in verbeelding 't krijschen van het anker
En 't bruisend gonzen van de krachtge schroef
Der groote schepen, terwijl blank en slanker
Een zeilschip weggleed, statig, schoon en droef.

En later kwam uw klank mijn hartstocht wekken,
Waar hij geboeid lag aan een aardschen band,
Als gij mij meldet: weer gaan er vertrekken
Naar nieuwe landen of een zonnig strand.

[p. 448]

 

Soms huilde bij stormig of mistig weer

 

Het fluiten als onophoudelijk klagen;

 

Soms, in de lente, steeg het fijn en teer,

 

Als kreet van liefde bij 't verwachte dagen.

 

 

 

Maar iedermaal dat 'k in uw toon vernam

 

Het noodgeschrei van wie in diepten slaven,

 

Laaide in mij op der liefde sterke vlam

 

Voor de arme schoonheid van de rijke haven,

 

 

 

Waar ik zoo dikwijls, leunend aan de brug,

 

Over den stroom de vlucht naging der meeuwen,

 

En dacht mij in de kinderjaren terug

 

Zoo ver, als waren enkle jaren eeuwen.

 

 

 

En nu nog, schoon mij 't leven heeft gehard,

 

Voel 'k uw bekoring, en een niet te stuiten

 

Vloed van verlangens overstroomt mijn hart

 

Als in den nacht de verre schepen fluiten.

[p. 449]

Vreugd en vrede.

 

De vreugde is 't gevoel van den nakenden morgen

 

En tooit elken stond met haar innigen lach,

 

Evenals de vrede, na werken en zorgen

 

Den weemoed versiert van den kwijnenden dag.

 

 

 

Wie vreugde nooit eenzaam des morgens liet marren,

 

Hem zijn alle wondren begrijplijk en klaar;

 

De stilte der aarde, de schoonheid der starren

 

Maakt vrede des nachts aan ons hart openbaar.

 

 

 

O vreugde, kom 's morgens al dansend getreden,

 

En wek mij met zangen, dat steeds aan mijn zij

 

Uw lach moge klinken! Maar gij, zachte vrede,

 

O ga, als het schemert, mijn huis niet voorbij!