Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 297]

Verzen
Door Mr. P. Otten.

Het is de nacht. Mijn hart werd stil
In deze schoone donkernis,
Die koel en blank als zilver is.
De duiven sluimren in hun til.

Ik rust op een bemosten steen
Onder een breeden appelaar;
De sterrenlichte nacht schijnt klaar
Door 't duister van het loover heen.

Daar rijzen geuren, bitter-zoet,
Vanwaar de late rozen staan:
De geuren van de zuivre blâen,
Waaruit het leven is verbloed.

Zij dolen door den tuin zoo stil,
Als soms een melodie nog leeft
Na 't eind en door de ruimten beeft
En immer nog niet sterven wil....

[p. 298]

 

Een groote, duistre nachtkapel

 

Vleert langs mij in onhoorbre vlucht.

 

Ik voel het roeren van de lucht

 

Door 't snel-voorbije wiekenspel.

 

 

 

Ik weet niet, hoe het gistren was,

 

Of hoe het morgen wezen zal,

 

En meet tijds voortgang naar den val

 

Der applen in het vochte gras.

 

 

 

Dan breekt ook deze brooze draad,

 

Die ziel aan levens weten bindt.

 

Ben ik aandachtig als een kind,

 

Dat zijn gewende huis verlaat?

 

 

 

Is deze diepe duizeling

 

Een bange vreugd, een streelend leed?

 

Daar wordt het helder en ik weet

 

Alleen dit eene wondre ding:

 

 

 

De hemel is mij zoo gewis,

 

Zoo open en nabij-vertrouwd,

 

Alsof mijn hand de lampe houdt

 

Boven den eigen disch....

 

 

 

Dan vliedt, wat ik een stonde won...

 

De heemlen welven ver en wijd.

 

Ik meet weer 't voortgaan van den tijd

 

Naar 't ooft, dat neerzijgt in 't gazon.

[p. 299]

Voor een vrouw.

 

O eenmaal zagen wij elkander

 

Als eene bloem diep in het hart.

 

Wij leden 't leven van den ander

 

Aan de eigen vreugde, de eigen smart.

 

 

 

Droegen wij niet ons eendre hopen

 

Hoog als een fakkel voor ons uit?

 

De dagen lagen voor ons open

 

Een wijde, lichte heerlijkheid....

 

 

 

Maar deze schoonheid kon niet duren.

 

Zij vloot uit onze levens heen.

 

Wij werden helpende geburen,

 

Sloten ons, meer en meer alleen,

 

 

 

Op in ons zelven.... Eindlijk zagen

 

Onze oogen klaar het wreed gemis,

 

En kwamen scheidings trage dagen

 

Van namelooze droefenis....

 

 

 

En nu, nu is 't mij, wen ik, zelden,

 

U weerzie, of 'k in de avondschijn

 

Dwalende ben door leege velden,

 

Die schoon, maar koel en herfstig zijn.

 

 

 

Want de oude, vroegre woorden lijken

 

Weerzijds veranderd en 't gebaar

 

Wierd armer: onze levens wijken

 

Verder en verder uit elkaar.

[p. 300]

 

En dit is goed: het oud verleden

 

Te dekken met den jongen dag.

 

Vol heldere bewogenheden

 

Van nieuw verdriet en nieuwen lach....

 

 

 

Maar vóór ons roept - na hoeveel jaren? -

 

Doods onverbiddelijke sein,

 

Zullen wij eenmaal op een klaren,

 

Windstillen avond samen zijn.

 

 

 

Dan, wen het late zonnegloren

 

De zuring roodt der zuivre wei,

 

Wordt voor een korte wijl herboren

 

Het wonder tusschen U en mij.

 

 

 

Dan zullen onze stemmen winnen

 

Hun ouden, diep-vertrouwden klank,

 

En onze harten zich bezinnen

 

Op vroeger leven, schoon en blank.

 

 

 

En als het gouden licht zal mindren,

 

Zullen wij in gespannen wacht

 

Wonderend staan als stille kindren

 

Voor 't luidloos komen van den nacht.

 

 

 

Zoo moge één stonde 't ver verleden

 

Verrijzen uit het duistre dal......

 

Dan kan, misschien, mijn ziel tevreden

 

En stil zijn, als ik sterven zal.