Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 149]

Verzen
Door Marie Schmitz.

De boomen in hun wintersch-kale twijgen
staan nu gansch roerloos in de stille lucht.
Daar doet geen wind de dorre struiken nijgen,

verstild is elk gerucht.

De landen liggen zwart en leeg. Hun voren
zijn scherp en diep geploegd als wonden wreed.
Nog ligt in hunne donkerheid verloren

het bloesem-blanke kleed.

Maar in de hemelwelving, strak geheven,
scheurt breed uiteen het broze wolkenrag.
In blauwe verte trilt het blanke leven

van nieuw-geboren dag.

[p. 150]

Kentering.

 

Door de luchten vloeit een blauwe nevel.

 

Wordt het morgen? Wordt het nacht? Ik weet het niet...

 

In de luchten beeft een bleeke nevel.

 

 

 

Roerloos staan de witte wolk-gevaarten,

 

nevel-blauw omsluierd. In het diep verschiet

 

van de nachte-grotten trillen vreemde klaarten.

 

 

 

Langs de sterren glijdt een kille rilling;

 

als uit doode oogen schijnt hun licht, zoo mat.

 

Eindloos vloeit geluid in eendre trilling.

 

 

 

En mijn ziel doorvaart een vreemde huiver.

 

Damp van dood? Of adem van het leven, dat

 

ruchtloos breekt uit poorten hel en zuiver?