Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 147]

Verzen
Door Edward B. Koster.

Kleurwiss'lend gaat het immer-schuivend spel
Van draden in hun bontheid heen en weer,
Als een gedicht, met keer en tegenkeer,
Harmonisch zich verbindend de bevel
Van wie de woorden, hier de draden, leidt,
Tot uit de veelheid, vorm'loos eerst en vaag,
Het weefsel, groeiend tot voltooiïng staag,
In vollen bloei zijn schoone kleuren spreidt.
Want wat eerst vorm'loos scheen op het stramien
En zonder leven, woestenij van wol,
Wordt onder kunst'ge handen rijk en vol
Van weem'lend leven, wonder om te zien.

[p. 148]

Watermolen te Vorden.

 

Door 't groenomhuifd en luisterrijk paleis,

 

Waarin de wrakke watermolen staat,

 

Ruischt in natuurlijk-ongeschoolde maat

 

Der voog'len vrije klankenvolle wijs.

 

 

 

Zij zingen om het luidst den eereprijs

 

Van weeld'rig loover en den vollen baat

 

Van weem'lend-woelig leven, houden raad

 

In deft'ger samenscholing diepe peis.

 

 

 

En rondom in het mystisch boomprieel

 

Van eeuwenoude stammen speelt de zucht

 

Van zomerzoelte door de lichte lucht.

 

 

 

Blij blauwend buigt de hemel zijn gewelf

 

Om deze heerlijkheid, en sluit zichzelf,

 

Turkooizen schrijn, om 't glanzend groen juweel.