Onze Eeuw. Jaargang 17

[p. 146]

Het park
Door Laurens van der Waals.

Waar het zijig, zilvrig water

vloeit, bewaasd door vroege dauw,
en het nauw gebroken blauw
spiegelt van den avondhemel,

weert de zon van het gewemel

aller tinten nog de schâuw.

Stofgoud vleit zich op het flauw

gauw geschimmer van het water,
dat langs boorden traag vervloeit,
en geen enkle schaduw schaadt er
't perlemoer dat er vergloeit.

De seringen, die nog geuren,

beuren, in den avondwind,
de schakeering hunner kleuren...

maar het allerzoetst gebeuren

is dat ik U eenzaam vind.

't Is alsof verdwaalde schemer,

die nog in geen schuilhoek hecht

hare avondlijke koelte

op mijn warme lippen legt.