Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 300]

Verzen
Door C.A.B. van Herwerden.

Er stond aan de uiter-duinenrand
Een kruiskruidplant
Als wachter.
Het blonde strand, de blauwe zee,
De lichte lucht
Daarachter.

In geel en zwart livrei-pak zat
Op 't kartelblad
Van onder
Een rups naar lust te knage', en hoog
Het kruid omvloog
Een wonder-
teedere purpren vlinder, scheen
Een vlammetje om de sterren heen
der bloemekransen;
Het fladderflipte er even neer,
Zat roereloos, dan wipte weer
Aan 't dansen.

[p. 301]

 

In 't helm voorover, lang-uit lag

 

Een jongen, zag

 

Naar rups en vlinder.

 

En wetend beider tweeheid één,

 

Hij blijde scheen

 

Zich vinder

 

Van groot geheim, en om zijn mond

 

En de oogen rond

 

Trok 't beven

 

Van vreugde dat hij 'n wonder woord

 

Voor 't eerst verstond

 

Van 't Leven.

[p. 302]

De stervende leeuwerik.

 

Leven-gevende Lente-dag. -

 

De wolken dreve' in 't blauw voorbij.

 

Een vleugel-lamme leeuwrik lag

 

Op de open wei.

 

Bij ieder wind die langs hem streek

 

Zwol zijn verlangen 't lijfjen, - uit-

 

beefden zijn vlerken, er ontweek

 

Een zwak geluid:

 

Een smeekend droef gevezel van

 

Wat stijgens-ree niet stijgen mag,

 

En zingens-ree niet zingen kan

 

Een Lente-dag. -

 

Hij hoorde 't juichende gewiek

 

Van ver omhoog en vlak nabij,

 

En fladderde eenzijds op, - dan ziek

 

Zwijmelde hij.

 

En lag nu tusschen 't groeiend gras,

 

't Ontbott'-ontbloeiend fijn getril

 

Van wat ten leve' ontwakend was,

 

Roereloos stil.

 

................................

 

 

 

Al hooger klom in 't wolk-bevrijd,

 

Bodemloos blauwe hemel-meer

 

De zon, zendend naar alle zijd

 

Haar stralen neer,

 

Totdat zij boven 't diertje stond,

 

Vlammende gloed door de oogleen dicht.

 

Toen was 't als hieve' 't van den grond

 

Vleuglen van licht; -

[p. 303]

 

Of 't steeg al hooger, hooger omhoog,

 

Zoo hoog als nooit het vliegen kon, -

 

- en zweefde - en rustte niet, maar vloog

 

In 't hart der zon.

 

Toen, licht als 't licht, jubelend blij,

 

Van Lente en Leven, 't lied ontvlood

 

Het bevend keeltje.

 

Dan terzij

 

Zwijmde het... dood. -