Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 296]

Verzen
Door Herman van den Bergh.

Ze waaien nader als de tijd:
we zien geen werken in hun vleugels,
de stroom is altijd met hun vaart mee
en hunne vaart is zonder vechten;

Ze rusten in 't onmooglijk leven
dat lucht en water voor hen spreiden;
ze streven niet, gaan tòch vooruit....
hoe zouden zij wel in den dood zijn?

Hun hoofd is hoog en vol van wil,
maar zonder liefde hunne lijven
en zonder hartstocht hunne harten....
hoe zouden zij wel in den dood zijn?

Alleen in de laten avond buigen
ze hun wit hoofd naar 't watervlak
en drinken 't water uit de maan,
die mijne handen geel-verglaast.

..Zou dat de dorst na langen strijd zijn?...

[p. 297]

Vroege lente.

 

De wereld droomt - en witte nevels liggen

 

op aarden banken sluimrend uitgestrekt

 

alsof nu al hun zeil gestreken is

 

en 't luie scheepsvolk weigert bij te zetten.

 

Over den weigrond wiekt de stilte nader;

 

in vroege geuren, uit het veld gepuurd,

 

kondigt de hemel als met broos gelui

 

de goddelijke ontijdigheid der lente.

 

Het donker drenkt de wijd-gewelfde kelken

 

van onze dorstig ingehouden ziel

 

met weel'ge, peinzende vertrouwlijkheid,

 

glimlachend van geluk. - Zóó, voor ons beiden,

 

is deze nacht een engel, zachtbevleugeld

 

met liefde, die witmarmer-voetig schrijdt

 

hóóg bovenuit den duizeldronken storm,

 

waarin ons oud geweten werd ontbladerd;

 

zoodat, terwijl wij langs de slooten wand'len,

 

het vaag besef, dat er nog smart bestaat,

 

als 't allerlaatste blad in zomerdood

 

neerdwerrelt en w'er snel den voet op zetten.

 

- - - - - - - - - - - - - -

 

o, Weelde! niets te zien dan één gelaat,

 

samen den luwen lentewind te drinken

 

en om en over ons de zwart-fluweelen

 

verinniging van kamers zonder licht!....

[p. 298]

Een liefde.

 

Een liefde, naar mij toegetreden

 

door lichte, morgenlijke steden,

 

is in den morgen opgegaan:

 

mijn hoofd, nu fier en forsch gedragen,

 

groeit vol bewustzijn naar het dagen

 

en heeft den luiden roep verstaan.

 

 

 

Een liefde, luistrend langs de wegen

 

en in de zon omhoog gestegen,

 

verstilt mij met onmeetlijkheid:

 

ik spreek geen woord in de valleien

 

maar laat mijn moede voeten glijen

 

zeker van onvergeetlijkheid.

 

 

 

Een liefde, goud-omgloord en paarse,

 

vaal-vlammend - een gewijde kaarse

 

in bevende belijdenis -

 

schrijdt, als ter feesten opgetogen

 

zoo vreugdvol, door de donkre bogen

 

van 't hart, dat niet te wijden is!

 

 

 

Een liefde, die mij luchte wiegelt

 

en in mijn zoete zinnen spiegelt,

 

vroom en aandachtig neergeleid,

 

glanst als een offer opgedragen

 

en zegent àl mijn blijde dagen

 

tot zusters van barmhartigheid.

[p. 299]

Zon.

 

Brand je paden in het koorn,

 

midden door de stijve halmen,

 

midden door de stroeve walmen

 

die zich richten, rood van toorn!

 

 

 

Brand je stegen in mijn huis,

 

door de voegen uitgereten,

 

door de muren opgespleten

 

van die preutsche pannenkluis!

 

 

 

Brand je wegen in de straat

 

dwars door oogen toegenepen,

 

dwars door vingers saamgeknepen,

 

van een dronken, dommen staat!

 

 

 

Brand je banen door het bosch

 

tusschen schutterige stammen,

 

tusschen zonneschuwe zwammen,

 

tusschen heel dien zwarten tros!

 

 

 

Brand je binnen in mijn hart:

 

zie! ik zet mijn borst al open

 

dat de gele stralen loopen

 

naar mijn hunkerende hart!