Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 445]

Stille liedekens uit een harden tijd
Door Rene de Clercq.

Zwaar is uw last, maar schoon ter schouder;
eerst mijn kroost, dan mijn kruis.
Jaren gaan snel, doch geen hart wordt ouder,
liefde, in uw heerlijk huis.

[p. 446]

's Levens waarde.

 

Het lieve leven

 

heeft God gegeven;

 

doch 't leven heeft slechts waarde,

 

wanneer Gods werken

 

aan ons te merken

 

en heerlijk blijft op aarde.

 

 

 

Dies lijden wij,

 

toch strijden wij,

 

in ootmoed hoog te moede,

 

met hart en hand

 

en stout verstand

 

voor 't eenig goed, het Goede.

[p. 447]

Bede.

 

Neem van mijn hart mijn haat, o God,

 

en laat mij vroom vergeten

 

wat mij aan leed wordt toegemeten,

 

aan laster, smaad en spot.

 

 

 

Op aarde weegt een schuld.

 

De gansche menschheid boet.

 

Het grauw, met rauwe kreten,

 

eischt zuivering door bloed.

 

 

 

Neem van mijn hart, o God,

 

mijn toorn en ongeduld,

 

Gij die alleen kunt weten

 

en nimmer spreken zult.

[p. 448]

De zware dagen.

 

Hoe vlug, hoe vlug, hoe vlug,

 

gaan de zware dagen,

 

met ons strijden, lijden, klagen...

 

Wie kan leggen op een wagen

 

wat die donkre dragers dragen

 

op hun rug?

 

 

 

Dood noch rouw en doen vertragen.

 

Niemand wenscht hun komst terug.

 

Ach, Goddank, dat zware dagen

 

gaan zoo vlug.

[p. 449]

Avondlied.

 

't Dumstert en de landman gaat,

 

met den avond in 't gelaat,

 

vrouw en kind traag tegemoet.

 

Navond, navond,

 

vredigen avond;

 

de avond maakt de menschen goed.

 

 

 

Mij, die zonder reisgezel,

 

haastig, driftig, verder snel,

 

ach, hoe hartlijk klinkt hun groet,

 

navond, navond,

 

vredigen avond;

 

de avond maakt de menschen goed.

 

 

 

Eens is alle leed geleên,

 

alle strijd ten eind gestreên.

 

Rust bekomt het hardst gemoed.

 

Navond, navond,

 

vredigen avond;

 

de avond maakt de menschen goed.