Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 294]

Verzen
Door Ellen.

De uren vallen neer en ik besef het niet.

Gedoken in gepeins weet ik van tijd noch dingen

Diè òm mij zijn, maar staar naar 't wonderbaar verdriet,

Dat toch vol vreugde staat die brengt mijn ziel aan 't zingen

En doet mijn wank'le stem dan breken in geween.

Een ebbe en vloed van smart, waarbij m'n mond nog prevelt

Tot wijkend sprookjesschoon dat kwam en weer verdween:

Geluk van éénen dag dat tot een schim vernevelt.

Ik strek de armen uit... Het is gegaan... Voorbij...

En nimmer zal ik meer van deze weelde weten.

Maar of 't mij al ontwijke en vluchte ver van mij,

Niets rooft mijn hart het heil dat eenmaal 't heeft bezeten!

[p. 295]

Het huis.

 

't Is een gedicht in steen: het huis in koestering

 

Van 't diepe rieten dak waarin 't staat weggedoken:

 

Het riet... waardoor de vaart der wilde winden ging

 

Wanneer 't de halmen boog maar niet is afgebroken;

 

Dat stormen heeft doorstaan, dat tartte fellen brand

 

Van laaiend zonnevuur, dat beet en tintelingen

 

Van wintervorst verdroeg, wen, over 't doode land,

 

Het door zijn pijpen zong van blonde, blijë dingen.

 

 

 

Nu koestert het een dak, dat als een vogel wijd

 

De wieken openspant om zich te vleugel-vouwen

 

Om 't huis: een schoone droom die werd tot werk'lijkheid

 

Door hem die een gedicht in steen heeft uitgehouwen.

[p. 296]

Aanbidding.

 

Mijn droeve hart, breekt gij nu uit in klagen

 

Om 't korte heil dat als een droom vergaat?

 

Kunt gij niet langer 't juk der weelde dragen,..

 

Van weelde die vol weelde-weedom staat?

 

 

 

En komt geen lied je wilde weeën schragen

 

En niet de beelt'nis van geliefd gelaat?

 

En kunt gij de gedachte niet verdragen

 

Dat als een sprookje uw liefde òndergaat?

 

 

 

O, draag waar zulk een vreugd gij mocht verwerven

 

Heldhaftig 't niet te weren weelde-leed;

 

Wat ge eens bezeten, leer het weer te derven

 

En wees nog zalig in uw smart, want weet:

 

't Is koninklijk den liefde-dood te sterven

 

En nòg te aanbidden wat ons breken deed.

[p. 297]

Wierook.

 

Zooals een kluizenaar in vrome aandachtsoef'ning

 

Van zijn rosarium de kralen preev'lend leest,

 

En de koralen spelt in eerbiedvolle fluist'ring

 

Van wat een heerlijk, hemelsch lijden is geweest...

 

- Gebogen in gebed, doorvaart een heil'ge huiv'ring

 

Zijn hart, en wáár hij ook zijn rozenkrans afleest,

 

Is 't hem of wierookgeur een zalige bedwelming

 

Doet wâren over zijn als opgeheven geest... -

 

 

 

Zóó klem ik in mijn hand een keten van koralen

 

En prevel 't passiespel als in gebed daarbij,

 

En streel mijn kostbaar snoer aanéén-geregen kralen,

 

Die van de vreugd, de pijn, de glorieën verhalen

 

Van een verleên... waaruit een wierook waait die mij

 

Verbijsterd staam'len doet een liefde-litaney...