Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 300]

De wachtende
Door Jan van Nijlen.

Duurde ooit een winter onbarmhartig lang,
Dan was 't dit jaar! Dat wachten, eindloos wachten,
Wanneer de droeve tijd zijn moeden gang
Vertraagt, dat uitzien in de maartsche nachten
Aan 't open venster, en dat angstig luistren,
Als schrikkend uit een droom, of eindlijk niet
De vogels trekken langs de stille, duistre
Nachtlucht en fluiten hun verwachte lied!

Dat is mijn deel, nu 't lot mij dwong te scheiden
Van wat ik heb bewonderd en bemind:
Mijn eigen land, mijn bosschen, velden, weiden,
Mijn straat en steeg, waar ik, romantisch kind,
Het leven leerde kennen als een wonder,
En doolde, later, in verliefdheid rond
En droom, die blijder, blanker was en blonder
Dan wat het oog zag of de geest verstond.

Daarom staar ik den nacht in en het duister,
Of nog niet de aard van levens volheid zwelt,
Of door de kale kruinen geen gefluister
Van voorjaarswind de komst der lente meldt,

[p. 301]

 

Opdat ik toch één blijden weerschijn vinde

 

Van 't licht dat weer zijn nieuwen loop begon,

 

En zeggen moge: nu staan mijn beminde

 

Wouden en weiden bloeiend in de zon!

 

 

 

Hoe traag gaat nu de duisternis verflauwen

 

Tot weiflend daglicht! Winden waaien koel;

 

In lichten mist zie ik de velden blauwen

 

Als in den herfst een zonbeschenen poel;

 

En komt een gloed de kille kimmen rooden,

 

En groeit het licht van purper tot karmijn,

 

Nog zendt de lente, in kleur of klank, geen bode

 

Van uit haar ver en zuidelijk ravijn.

 

 

 

Dan pijnigt mij uit verre, stille jaren

 

Het zoet herdenken aan dien morgenstond,

 

Toen mijn tuin van den bloei der kerselaren

 

Als in een wolk van blijde blankheid stond,

 

En in één toon de ontwaakte vogels floten!

 

O voorjaar, maak de koele nachten luw!

 

Houdt langer niet uw rijke hand gesloten:

 

Ook in dit land verwacht ik troost van u!