Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 467]

Verzen
Door Marie Schmitz.

Diep in mijn diepste zieleschrijn,
in vrede's zilverblanken schijn,
ligt veilig, ver van vreugde en pijn,
mijn innigst Zelf geborgen.
Daar neurt geen nacht zijn lied van leed,
daar zingt geen dag zijn vreugde heet, -
daar spreidt een glans-doorblonken kleed
een eeuwig-klaren morgen.

O allerschoonst verheugenis,
dat immer mij gegeven is!
Nu weet ik, dat mijn leven is
door vreugd noch leed te wonden.
Want in de nooit te dooven klaart'
van vrede, die mijn Zelf omwaart,
ligt 't allerheerlijkste bewaard
voor altijd, ongeschonden.

[p. 468]

Geluk.

 

Gelijk een donkre tuin mijn leven lag

 

in weiflend avondlicht verloren. Dag

 

noch nacht was 't. Achter donkren boog

 

van roerloos boomenloof blonk strak en hoog

 

de zwart-blauwe avondlucht.

 

In bleek verschiet

 

de heuvlen lagen, grauw en eenzaam. Niet

 

een klank, een kreet brak door de stilt, die loom

 

het al omhing. Ik ging als in een droom

 

de bleeke paden langs.

 

Toen kwam de nacht.

 

Ik stond verloren in de sombre pracht

 

van stilte en duister, gansch alleen en klein.

 

En 'k speurde en zocht, of niet een schaamle schijn

 

van licht verheldren kwam dit gruwzaam zwart.

 

Maar niets.... 't bleef donk'r en stil. Toen wist mijn hart

 

van niets meer. 't Was of 't warme leven vlood

 

m' uit d'âren en ik lag in killen dood.

 

 

 

Hoe is zoo schoon de morgen opgegaan!

 

De winden zingen en de luchten stralen.

 

Hoog-slank de vreugd-omblonken boomen staan

 

en drinken 't licht uit uchtends gouden schalen.

 

 

 

Ik, die mij dacht in duisternis verloren

 

en had al zon en vreugd vaarwel gezeid,

 

ga door den dag, uit wreeden nacht geboren,

 

ga door den dag van hoogste zaligheid.