Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 465]

Verzen
Door Herman Middendorp.

Als vóór den milden slaap mijn open oogen
stil-peinzend staren in den diepen nacht,
houdt het gedenken van uw mededoogen
als een bemind gelaat bij mij de wacht.

Het is beschermend over mij gebogen
en wiegt mijn woordenloos gemijmer zacht,
tot aan den duistren dagedroom onttogen,
alleen uw groote liefde schemerlacht.

Wat deren mij de troostelooze dagen,
zoolang dat eenzaam uur mij overblijft;
waarin geen drang van ongestilde vragen

mijn ziel naar donkere verschieten drijft.
Schrijde iedre dag dan doelloos langs mij heen,
dat uur is schoon, het is voor u alleen.

[p. 466]

Avond-val.

 

Nu schaduwt op mijn handen zacht

 

de schemer van een nieuwen nacht;

 

de schaamle dag ging doelloos heen,

 

ik zag zijn uren een voor een

 

vervagen in den wintermist,

 

en voor ik vreugd of klachten wist,

 

viel op mijn schuwe handen zacht

 

de schaduw van een nieuwen nacht.

 

 

 

Wat wil van mij de groote nacht

 

die nimmer schreit, die nimmer lacht,

 

die stil mijn handen samenlegt

 

en woordenlooze dingen zegt,

 

zoo vreemd dat ik mijn mooiste leed

 

voor zijn geheime stem vergeet,

 

en mijmer naar den grooten nacht,

 

die nimmer schreit, die nimmer lacht.