Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 302]

Verzen
Door Rene de Clercq.

Hoe jolig dit huis

Onder olmengeruisch,

Het getouw aan den gang,

De vrouw aan 't gezang,

En een jongen aan 't tromlen met schop en met tang!

Deur open, hart open,

Vroolijk gezin,

Luid haalt ge den dag met uw deuntjes in.

Een stuk roggebrood elk,

En een kop geitemelk,

Een vlieg op den rand,

Een wieg bij der hand,

En de zon aan het spelen op tafel en wand!

Deur open, hart open,

Vroolijk gezin,

De blos in uw bloed is uw beste gewin!

[p. 303]

 

O spoeleman stout

 

Op uw stoelken van hout,

 

Gij kluchtige gast

 

In 't gerucht van uw last,

 

Green vorst op zijn troon zit zoo vrij en zoo vast.

 

Deur open, hart open,

 

Vroolijk gezin,

 

Weef trots in het volk dat ik trotsch bemin!

[p. 304]

Najaar.

 

't Gouden

 

Glanswaaien om de weide, korenweelde en wouden,

 

De warme vlucht

 

Des rooden zomers

 

Witzilvert, en iets vredigers, iets vromers,

 

Trilt door de lucht.

 

 

 

Nadert

 

De winter met teermooie krankheid in 't gebladert,

 

Eer droefst en derfst

 

De heemlen grauwen,

 

Om één dag schoonheid wil ik van u houen,

 

Zonrijpe herfst.

 

 

 

Regen

 

En neevlen, doode lanen wandelen wij tegen;

 

Stil water wacht

 

Of luider waatren

 

Niet langs en uit de boomen nederklaatren

 

Met schuine kracht.

 

 

 

Dán nog

 

In windstorm eenzaam stilstaan en meerillen kán nog,

 

Wil nog mijn hart.

 

Het zachtst genieten,

 

De rust in 't einde ontzenuwt tot verdrieten,

 

En vreugd zoekt smart.

 

 

 

Vragen

 

De menschen ook in voorspoed wisseling van dagen,

 

Hoe dan, in pijn

 

En donker treuren,

 

Niet opgeloerd, door grauwe wolkenscheuren,

 

Naar zonneschijn?

[p. 305]

Vrede.

 

Ruisch uit den hemel van mijn peizen,

 

Zingende gouden pracht,

 

Over de aardsche vreugdpaleizen

 

Van een verhoogd geslacht.

 

Twijfel, deemoed en zorgen,

 

Scheuren voor zon als grauw gewolk,

 

En mijn dag verstrekt een morgen

 

Aan een trotscher volk.