Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 138]

Ode aan den wind
Door Mr. P. Otten.

O vreemde, nooit-dezelfde God,
Machtige wind, die ruischend gaat
De wegen van uw eenzaam lot -

Wie kent uw hoog gelaat?

Wij menschen hokken huivrig saam
En luistren naar uw maatloos lied,
En voelen 't waaien van uw aêm -

Weten uw wezen niet.

Gij, die op donk're regendagen
Op uwe herfstelijke reis
De wouden breekt met wreede slagen

Van ongezienen zeis,

Maar ook de vleugellichte zaden,
Ze zacht en veilig voerend, redt
Vóór 't winteren door luchten paden
Elk naar het eigen, donk're bed,

[p. 139]

 

Gij beurtelings de diepe wel

 

Van dood en dan van leven weer,

 

Vernietiger als niemand fel,

 

En levenwekker, moederteer -

 

 

 

Wel zijt gij schoon, o wind, wen gij,

 

Stormend ter breede hemelbrug

 

De wolken jaagt naar de overzij

 

Met zonbeschenen rug;

 

 

 

Wanneer gij door de golven woedt

 

En stuwt ze naar uw wilde nuk,

 

En 't eenzaam hooglied ruischen doet

 

Van uw wolk-donkere geluk......

 

 

 

Ik heb uw kracht zoo zeer gemind

 

En 't luide schallen van uw strijd -

 

Maar meer nog, zacht-gevooisde wind,

 

De streeling uwer teederheid.

 

 

 

Wanneer gij in de middagstilt

 

Na zomerzoele regenbui

 

De droppen van het loover rilt

 

Met zilverig gelui;

 

 

 

Of wen uw glimlach neigen doet

 

De rosse pluimen om de plas;

 

Of in den nacht uw lichte voet

 

Dwaalt door het donkre gras;

 

 

 

Of wen, een stillen dageraad,

 

Wijl 't espenloof al gelig ziet,

 

Een enkel blad uw naheid raadt,

 

Maar de andren niet -

[p. 140]

 

Dan voel 'k mij, wind, aan u verwant;

 

Dan dragen wij ons schoon gemis

 

Tezamen over 't stille land

 

In eender-blijde droefenis.

 

 

 

En 'k luister naar uw liedren, die

 

Wekken in mijn bewogen hart

 

Een diep-verdoken melodie

 

Van zoete smart. -

 

 

 

Nu is 't weer Herfst: de hemel bleekt

 

In fijn-doorzichtig perlemoer,

 

En van het dorrend loover leekt

 

Gedroppel traaglijk op den vloer,

 

 

 

Die van gezegen blaren draagt

 

Een bruin en bronzen mozaiek....

 

En hoog door de iele popels klaagt

 

Uw sleepende muziek....

 

 

 

O groote, goede wind, gedoog,

 

Dat in mijn zang deez' zilv'ren dag

 

Iets van uw weemoed klinken moog'

 

En van uw zachten lach! -