Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 433]

Verzen
Door Laurens van der Waals.

De uchtend is vroeg neergekomen

en schijn, verschemerd door den dauw,

verlicht heel flauw de wilgeboomen

en zoekt een schuilplaats in hun schâuw.

De nevelig verlichte oever,

waar irisloof, waar waterriet,

weerspiegelend verschimt, en droever

verschemert in bedauwden vliet,

Is afgezet met roode rozen,

met maanpapavers;.... en jasmijn

schijnt al wat koelen geur te loozen

in den verlegen zonneschijn.

[p. 434]

Avond.

 

Avondlijke eenzaamheden

 

hebben reeds den dag omringd,..

 

hoort ge niet hoe langs de treden,

 

langs de mosbegroeide treden,

 

klagender het water zingt?

 

hoe de vogels schuwer fluiten,

 

hoe de wind onrustig leeft

 

in de loovers van dit buiten,

 

waar hij zich genesteld heeft.

 

 

 

Avond heeft het stil gebeuren

 

van den dag alreeds ontvoerd,

 

en met zijn verschemerd treuren

 

het vereenzaamd uur ontroerd.

 

Heel de lucht is luw geworden

 

van een treurigheid die zingt;..

 

in de schâuw zijn al verdorde

 

tinten tot een waas verworden,

 

dat de schemering omringt.