Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 316]

Buitenland.

De Albaneesche tragedie is nog steeds in volle ontwikkeling. De Mbret doet wanhopige pogingen om tegenover de zegevierende opstandelingen en de weder oprukkende Grieksche Epiroten de hulp der mogendheden te verkrijgen, nu zijne troepen grootendeels zijn verloopen, zijne kanonnen voor een deel in handen zijner verbitterde vijanden zijn. Roemenië houdt zich reeds gereed om op het eerste toestemmend sein der mogendheden ook hier zijn rol van gewapende tusschenkomst te spelen. Alleen Durazzo, Walona en Skoetari zijn den vorst nog getrouw, ten minste nog in de handen der zijnen, zoolang als het duurt d.i. zoolang de opstandelingen hunne aanvallen op die steden nog uitstellen met het oog op de waarschuwingen der mogendheden, die hare schepen dreigend op de kust laten om Durazzo en Walona te beschermen. En te midden van dien chaos wordt de rol onzer officieren steeds moeilijker. Zij kunnen niets anders uitrichten dan het voorbereiden van de verdediging (met onvoldoende krachten) van de beide havensteden en het oefenen van de vrijwilligers, die weliswaar toestroomen maar een onsamenhangenden troep vormen, uit allerlei half vertrouwbare elementen samengesteld en nauwelijks te gebruiken voor de wanhopige verdediging tegen een wassende overmacht.

Oostenrijk, door den schandelijken moord op den troonopvolger en zijn gemalin te Serajewo diep geschokt - een moord, die op rekening der roekelooze Servische propaganda in Bosnië komt en een oogenblik tot gewapend optreden tegen het onrustige Servië scheen te zullen leiden, houdt het oog op Italië en dreigt tegelijk Servië met een welverdiende geharnaschte nota, waarin het blijkbaar krachtige waarborgen tegen de propaganda wil eischen. Italië zelf let angstvallig op Durazzo en Walona, met de Italiaansche overzijde den toegang tot de Adria beheerschend, uit vrees, dat Oostenrijk er meester zal worden, en zelf vol lust om die belangrijke plaatsen onder zijn invloed te krijgen. De Albaneesche kwestie is zoo een ernstige Balkankwestie geworden, waarin achter de schermen Rusland, Turkije, Griekenland en wie niet al hunne verdachte bewegin-

[p. 317]

gen maken. Van waar krijgen de Albaneesche opstandelingen het geld en de oorlogsmaterialen, waarover zij beschikken? Worden de Turksche oorlogsfondsen niet geheimzinnig gebruikt? Is het soms niet waar, dat de Epiroten door Grieksche officieren en soldaten worden versterkt en geleid? Zien de leiders der Albaneesche Mohammedanen er niet verdacht Turksch uit? Komen de klauwen van den Russischen beer hier en daar niet voor den dag?

Albanië blijft voorloopig de wonde plek in Europa en wie er den Mbret mocht vervangen, die trouwens blijkbaar besloten is om te volharden tot het einde: een Turksch prins, de thans te Parijs gezetelde en venijnige interviews loslatende Essad, Roland Bonaparte of wie er meer genoemd mag worden - het zal nog lang een wonde plek blijven, die ieder oogenblik het lichaam van Europa ten verderve kan voeren. En hoe is de genezing mogelijk? Wie een behoorlijke oplossing weet, noeme haar. Voorloopig schijnt de eenige weg, dat of Roemeensche òf internationale troepen de orde herstellen, ten minste een soort van orde handhaven, in het ongelukkige verwoeste gebied, waar de grootste anarchie op het oogenblik te zien is, grooter misschien dan het land ooit te zien gegeven heeft.

Een weinig verkwikkelijker ziet het er in Mexico uit. Huerta heeft zich eindelijk teruggetrokken maar zijn opvolger Carbajal valt al evenmin in den gekuischten smaak der Amerikanen, die alleen van hun beproefden vriend Carranza willen weten. Is zijn bandietengeneraal Villa inderdaad vermoord? Men twijfelt maar het is wel bedenkelijk, dat men in de laatste dagen niet meer van hem hoort, en dat nog wel terwijl van alle zijden de ‘constitutionalisten’ - met dien mooien naam tooien zich de Mexicaansche opstandelingen - op de hoofdstad Mexico aandringen. In ieder geval schijnt het met Huerta's ‘federalen’ gedaan en triomfeert de Amerikaansche petroleumpolitiek. Men spreekt ook van een nieuwe republiek in het Noorden, door Villa thans heimelijk voorbereid tegenover zijn medestander Carranza. Het ziet er nog altijd spaansch uit gelijk overal, waar Spanje indertijd heeft geheerscht - wat in zekeren zin voor Spanje's levenskracht pleit.

Spaansch ziet het er ook uit in Ulster, dat zich gereed maakt tot revolutionnair verzet, als men het niet in zijn geheel losmaakt van de Iersche Home Rule. Koning Carson heeft er voorloopig meer in te brengen dan koning George en is zich van zijn macht bewust. Het ziet ernaar uit, of de Ulstermannen inderdaad hun zin zullen krijgen en de regeering te Londen, tot schade van haar

[p. 318]

toch reeds niet onaangetast prestige, zal moeten toegeven. Koning George heeft - en dat wel degelijk in overleg met zijn ministerie, hetgeen de echt-Engelsche vrees van constitutioneele zijde voor een zelfstandig optreden der Kroon wegneemt, een ‘conferentie,’ bijeengeroepen van de voornaamste parlementaire partijleiders in dezen om een uitweg te vinden, die allen kan bevredigen en het prestige der liberale regeering kan herstellen met handhaving van de landswetten. Haar niet onaangetast prestige. Of braveeren de wilde suffragettes haar ook niet onophoudelijk? Asquith heeft er zich eindelijk toe laten brengen de afgevaardigden der moderne vandalen te ontvangen maar zij gaan desniettemin voort met haar schandelijke praktijken, die intusschen het volk gaan vervelen. Zou men eindelijk de hongerkuursters maar laten sterven aan haar hysterische opwinding, die door allerlei half of geheel sympathiseeren voor ‘heldenmoed’ wordt aangezien? Of haar zonder mededooge streng durven straffen zonder zich te bekommeren om sentimenteele overwegingen? Het ware te wenschen.