Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 293]

Verzen
Door Herman Middendorp.

O dit weemoed-blij begroeten

van den dag die zwijgend schrijdt

over 't land met stille voeten,

de oogen groot van lijdzaamheid....

O dit schemer-zacht verlangen

dat zijn weeke wijzen neurt

naar het land waar met gezangen

smart om veel verlorens treurt; -

waar de bloemen van het lijden

wiegen zacht en geuren-zwaar,

waar de tranen glanzend glijden,

als de sterren wonderbaar.

Lief, wij hebben veel gezworven,

veel gehoopt, en lang geschreid

om wat eenzaam is gestorven

eer een kus het had gewijd.

[p. 294]

 

Maar wij zullen eens hervinden

 

't land der lieve lijdzaamheid,

 

Waar de bloemen die wij minden

 

in der smarten stervens-tijd

 

 

 

geuren-zachter zijn herrezen,

 

droomender van tinten-gloed, -

 

land van vrede waar geen vreezen,

 

zelfs van dood, ons deinzen doet.

[p. 295]

Afscheids-mijmering.

 

Nog eenmaal keeren al mijne oude droomen,

 

nog eenmaal wil mijn ziel gelukkig zijn,

 

als in een vreemden tempel opgenomen

 

waar schemering van stillen kaarsenschijn

 

 

 

en zachte zweving van gewijde aromen

 

doolt in de rust; - dan valt het zwaar gordijn

 

terug; - wat dood is kan niet wederkomen,

 

al wat gestorven is wordt zwart venijn.

 

 

 

Voorbij, voorbij, het leven wil de daad,

 

er niet de zoete dwaasheid der gepeinzen

 

om wat verging, de dagen gaan zoo snel...

 

 

 

En gij die zonder liefde en zonder haat

 

in spel de schoonheid mijner ziel deed deinzen,

 

gij wist niet wat ge deedt, vaarwel, vaarwel...