Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 290]

Verzen
Door Dr. P.H. Damsté¹⁾.

Waar door cypressen de winden spelen
En treurend loover de graven kust,
Waar onbegrepen de voog'len kweelen
Hun lied van levens- en liefdeslust,
Waar grauw en geluidloos de steenen spreken,
Op 't voorhoofd dragend het doodes-teeken,
Geen blijde monden de stilte breken-
Kan het zijn, dat dáár mijne moeder rust?

Waar beeld en letter om strijd verkonden:
'Tot stof keert g'éénmaal, o sterv'ling, weêr!
Daar liet men, wijl w' om de groeve stonden,
Haar aardsch omhulsel in d'aarde neer.
Waar het stokkend hart haar zijn afscheid wijdde
En stomme wanhoopstranen schreide,
Toen mijn hand haar een bed van bloemen spreidde,
Dáár vond ik mijn moeder nimmermeer!

1) Vertaling van den laatsten zang mijner door het Hoeufftiaansch Legaat uitgegeven latijnsche elegie ‘Alma Quies’ (bij Joh. Muller, Amsterdam 1913).

[p. 291]

 

Dreef 't schrijnend missen der eerste dagen

 

Mij telkens weer tot die rustplaats heen,

 

Scheen 't hooploos scheiden slechts daar te dragen

 

Met broer of zuster, maar liefst alléén -

 

De dagen gingen, de dagen keerden,

 

De bloemen welkten, de krans verweerde,

 

Maar 't lieve beeld, dat mijn ziel begeerde,

 

Vertoonde er nimmer zich op mijn beên.

 

 

 

Maar éénmaal, toen reeds de dood mijn leven

 

In ijzig nijpende kluisters bond,

 

Toen voelde ik haar naad'ren in ruischend zweven

 

Als lisplende luwte van lentemond.

 

Ik voelde hoe toen haar zachte handen

 

Vast en beschermend de mijne omspanden

 

En verre het onheil, het dreigende, banden:

 

Zóó was het dat ik haar wedervond!

 

 

 

Zoo heb ik sedert haar voelen komen,

 

Wakend en droomend haar beeld aanschouwd,

 

Droomend en wakend haar stem vernomen,

 

Engelentrekken en klanken van goud.

 

Als mij de zorgen des levens drukken

 

Of hooploos strijden het hoofd doet bukken,

 

Dan voel ik haar naad'ren in zalig verrukken,

 

Mijn engel van redding, mijn rots van behoud!

 

 

 

Waar door cypressen de winden spelen

 

En treurend loover de graven kust,

 

Waar onbegrepen de voog'len kweelen

 

Hun lied van levens- en liefdeslust,

 

Waar grauw en geluidloos de steenen spreken,

 

Op 't voorhoofd dragend het doodes-teeken,

 

Geen blijde monden de stilte breken-

 

Niet dáár is het dat mijne moeder rust!

[p. 292]

 

Waar wèl zij rust?

 

Als geen wolkje 't glanzen

 

Der levenszon van haar kind verzwakt,

 

Dan rust zij daar waar in 's Hemels transen

 

De moede moeders haar sponde wacht;

 

Dan rust zij waar haar engelenreien

 

Van leliën blank een leger spreien

 

En onverwelkbare kransen vlijen

 

Om 't voorhoofd, dat vredig hun tegenlacht.