Onze Eeuw. Jaargang 14

[p. 470]

Verzen
Door H^k. Mulder.

De driftige schroefslag druischt en de machinen dreunen,
diep onder mij zwelt aan, choraal-breed, de eeuw'ge zang
der zwaar-geslagen baren, die zich niet bekreunen
om de ijd'le vaart van 't schip en zijn gejaagden gang.

Op 't achterdek, waar met haar duizend wentelingen
de log eentonig voor zich heen de' ontzaglijke' afstand somt,
zie 'k hoe van zogschuim's helle gensteringen
een weem'lend pad, staâg woelend, voor mij komt:

Een zon-beschenen baan, die strekt naar vage kimmen,
dichtbij vol kleurigen gloed, die terugwaarts allengs dooft,
tot slechts, in waaz'ge vert', nog ijl een lijn blijft klimmen
van alle licht en kleur en gloed en glans beroofd.

Toen klonk, want luideloos waart ge achter mij gekomen,
- en licht woog op mijn schouder uwer handen druk -
uw verre stem wónder door de vertrouwde droomen
die maakten rijk mijn eenzaamheid van hun gerust geluk:

- En 't was me of eigen stem, door hooger macht ontbonden,
mijn ondanks, zélf beleed wat 's harten diepste grond
altoos verborgen hield voor wie niet zelve vonden
den troost der wijsheid, nu door háren mond verkond; -

[p. 471]

 

‘d' Eindlooze ruimte Uwer ruischende oceanen,’

 

‘mijn God, heb ik gezien en hun verlatenheid’

 

‘heeft onvervaard mijn vreesloos hart verstaan en’

 

‘hún rusteloosheid 't tot zijn Rust geleid’.

 

 

 

‘Daar is op aarde ook in haar verste streken,’

 

‘op barre rots, aan woeste wijd-verlaten kust’

 

‘geen handpalm gronds waar mijn ziel niet zal spreken,’

 

‘getroost in U, mijn God: Hier is de rust.’ -

[p. 472]

De albatros.¹⁾

 

Vaak vangen tot vermaak de scheepsgezellen

 

Albatros-vogelen, die heel de lange reis

 

over der wateren afgrondelijke wellen

 

volgen het schip op de eigen indolente wijs.

 

 

 

Nauwelijks voelen op 't dek zich gebracht de

 

kóningen der ruimte of, plomp in hunne schand',

 

laten zij bêi der groote vleug'len schachten

 

riemsgewijs sleepen aan iederen kant.

 

 

 

Hoe linksch en zwak is hij, gevleugeld zwerveling,

 

straks nog zoo schoon, thans grappig en een spót.

 

Men smukt zijn bek en hinkend bootst de kring

 

zijn fladd'ren na: des zieken vogels lot.

 

 

 

De dichter is gelijk aan hem, der wolken vorst,

 

den vriend des storms, die om den schutter lácht.

 

Gebannen onder hoorigen wier hoon hij torst,

 

hindert in 't gaan hem zijner reuzevleug'len dracht.

1) Baudelaire: Les Fleurs du mal. pag. 89.